O exercicio metafórico ten isto: caer e volver levantarse, crear unha nova das cinzas, caer cara adiante, mellor queimar que oxidar... Pero outra cousa é vivir na propia pel. Así lles sucedeu aos Libios o 21 de abril: De camiño ao concerto que ían dar en Urretxu, de súpeto o coche incendiouse e, por sorte, aínda que eles saíron ilesos, o coche e moitos dos instrumentos que estaban dentro quedaron sen cear. E seguro que tiveron ganas de arroxar alí todas as metáforas. Ten que ser desesperante. Ademais, debe ser decepcionante saber que, a diferenza dos coches, os instrumentos musicais non teñen seguro, que non teñen todo o valor, pero danche algún diñeiro, polo menos por caridade. Este é outro exemplo da precariedade dos que traballan como músicos. Non quero, por tanto, utilizar metáforas para falar do concerto que ofreceron tres días despois do incendio no bar Parral. Nin cinzas, nin caídas, nin levantamentos, nada.

Sen dúbida, o accidente estaba presente. E, naturalmente, notouse no grupo. Non por tristeza. Nin unha palabra, nin unha actitude dolorosa. Bágoas de rabia. Sería a terceira canción no Camiño do último traballo cando Libe rompeu o estilo habitual da canción e gritou con bágoas: “Caemos polo camiño”, coma se desatouse o nó da garganta. Pero tamén foi polo humor, xa que os membros do grupo levaban máis dunha vez facendo camiño ao humor, tentando desfacerse da carga. Non convén demasiada tensión.

A Lúa caeuse e viñan presentar o traballo, Libe García de Kortazar e os seus amigos, aínda que non era a primeira vez que tocaban na capital alavesa. Con todo, esta obra admite máis dunha audición en directo. Nos directos, o gran traballo do disco gaña moito, xa que é un disco moi bonito. Baséase no rock, pero en certa maneira conservado, consciente. E directamente a banda dálle unha densidade que vai máis aló do disco.

No Quinteto ofreceron cancións do seu último traballo e anterior traballo: dúas guitarras, o baixo, a batería e o teclado; e, por suposto, as voces. Isto último paréceme importante, xa que teño a desconfianza de que ninguén coida de cantar tanto como Libe e Izaki Gardenak (moitos dos membros do grupo están nos dous). A voz principal, neste caso a de Libra, era clara e forte. As voces que acompañaban ían elegantemente sen cargar demasiado nos arranxos, para nada máis que para embelecelas.

E a actuación foi fermosa. Especial. Supoño que o será doutra maneira, pero as circunstancias sono e o que se lle vai a facer. Agora estarán a tocar nunha e outra ocasión, e convídovos a acudir aos concertos. Unha das bandas máis interesantes que temos ao redor é a de non perder a oportunidade de vela en directo.