O diario O Mundo filtrou a noticia o 27 de abril: O 3 de maio, ás 14:00 horas, tres membros de ETA gravarían un vídeo no Centro Henri Dunant de Xenebra para anunciar a súa disolución. Dous xornalistas de ARGIA sorprendéronnos noutra cidade suíza, Zúric, para realizar a crónica do 1 de maio. O 30 de abril leriamos á Razón que o vídeo xa fora gravado na Fundación Henri Dunant e que a diplomacia española había intervido “esta vez si” para impedir que os gobernos de Suíza e Noruega expresasen o seu apoio nese acto. Ao mediodía do 2 de maio Eldiario.é filtrou a carta que ETA asinou o 16 de abril na que anunciaba que desmantelara todas as súas estruturas e que ao día seguinte algunha televisión internacional, probablemente a BBC, emitiría un vídeo.

Fomos alargando a nosa estancia en Suíza polo si ou polo non, pero lendo o que leramos, coa esperanza cada vez máis engurrada de obter noticias o 3 de maio no Centro Henri Dunant de Xenebra. Con todo, a pena de habernos ido en balde sería máis tenra que o remorso de non ir.

Grazas ao labor diplomático realizada por un colaborador de ARGIA, o 2 de maio preguntouse, por teléfono ou por escrito, ao Centro Henri Dunant si podíanse contrastar ou desmentir as informacións achegadas pola prensa e si ao día seguinte celebraríase un acto relacionado co conflito no País Vasco –e, nese caso, ARGIA presentaba unha solicitude de acreditación–. “Non facemos declaracións sobre as noticias dos medios de comunicación. Esperando que o entendan...” resposta.

Ás 6:30 tomamos o coche en Zúric e ás 11:00 estabamos na famosa residencia de Xenebra. Que alegría ver as cámaras de televisión no portal! Conversando con xornalistas da radio pública vasca e de diversos medios internacionais, todos eles coas mesmas preguntas: que os seus superiores lles citaron coa esperanza de que ás 14:00 pasase algo, pero que ninguén dixese “que” ía ser. O resto xa se apuntou á entrada e ás 13:30 íaselles a dicir “algo” aos medios.

Acudimos á entrada co noso inglés “suficiente para non morrer de fame”. Ensinounos o carné de xornalista, e díxonos que non estamos na lista. A ver que hai que facer para estar na lista. Que había que estar na lista antes. Vale, pero onde chamar ou escribir (para mirar no email, coa nosa mensaxe alí). Frase encadeada sen resposta.

Cara ás 12:30 chegou outro grupo: Dous xornalistas de Berria, outros dous de Gara e o fotógrafo de Argazki Press. Eles indicáronnos que os invitados estaban desde dúas semanas antes, e que ese acto debía ser privado si non fose filtrado por medios españois. A noticia, publicada o 4 de maio, revelaba que estes dous medios, a BBC e tres medios suízos, eran os únicos que estaban convocados.

Todos os vídeos e as fotos dese día, nesta noticia do blog Gaitzerdi.

As televisións de Euskal Herria e Suíza abriron as súas portas ás 13:30 da tarde para poder entrar. 13:45 Berria - Gara-Argazki Pressi. Ás 13:55 horas, entraron no local varias televisións e prensa de España e Europa, con cámaras de EFE e dous xornalistas de ARGIA que difundirían imaxes.

Puxéronse a disposición de todos os medios e xornalistas todas as facilidades para dar a coñecer a declaración de independencia de Cataluña. Número de persoas que deron a coñecer a súa presenza, maior proxección internacional. Que variables poden priorizar un evento privado fronte á maior proxección internacional posible? Coñeciamos a Christiane Taubira, ex ministra de Xustiza de Francia, entre os “diplomáticos” asistente. Por que os representantes internacionais non sacaron fotos xuntos, por que non publicaron a súa lista de nomes? Quizá co tempo saberemos algo.