Estes días descubrín un novo concepto e un novo campo de traballo cun gran futuro: cost-killing. As Cost-killers son asesores especiais que propoñen ás empresas o valado e eliminación das súas despilfarros innecesarios ou a optimización das súas receitas. É dicir, os cost-killers son uns excelentes expertos en performance económica.

Maleruski, lamentan que teñen mala fama, porque a xente cre que os seus estudos fixeron que moitos meses se rebaixasen as curmás ou que se destruíron algúns empregos. A pesar das conxecturas, os cost-killers din: non atacan aos traballadores, senón que axudan aos xefes a xestionar mellor as empresas. O diálogo e os artigos a favor da súa boa fe poden ser lidos e escoitados nos medios de comunicación especializados. A medio camiño entre conviccións, declararon ao revés os folguistas da multinacional Carrefour, que o mes pasado foron explotados polas consecuencias directas dos métodos cost-killing.

O máis terrible, con todo, é que o cost-killing tamén se impuxo nos ámbitos do ensino e a saúde. Ano tras ano as condicións de traballo van empeorando, ano tras ano a Administración fainos entender que o persoal é considerado como calquera outro parámetro, susceptible de racionalizarse como calquera outro: a este aumentaráselle a carga de traballo, a este reduciráselle a paga, este xa fixo a súa e tirarase. As estatísticas que se establecen son as que determinan a necesidade de superar ou superar os exames escolares, así como de seguir ou non as atencións nos centros hospitalarios. Aos profesores, aos conservadores, aos estudantes ou aos eruditos explícannos o que cada un de nós costa ao Estado e até que punto a sociedade necesita sacrificarse a nós mesmos. Especialmente nas zonas “marxinadas” da zona do caserío, por suposto.

Con todo, algúns empresarios ou estruturas públicas comezaron a organizar xornadas en favor do “benestar laboral”. Pero na maioría dos casos, non por xentileza, senón por performance, optimización e racionalización. En Euskal Herria tamén coñecemos este tipo de campañas hai uns meses: “Queres mellorar o resultado da túa empresa? Lembra o benestar dos traballadores no traballo!”. É evidente que hai que felicitarlles para que os mandatarios estean atentos aos sufrimentos físicos e psicolóxicos dos traballadores, pero é agresivo que se produzan en nome do sistema capitalista e non en nome da amabilidade. O benestar en si mesmo converteuse en obxecto do cost-killing, en última instancia, en beneficio dos efectos devastadores do capitalismo.

Algúns cost-killers, con todo, teñen unha ética interna ou un valor suficiente para cambiar a súa profesión de maneira normal. Pantxika Maitia, que actualmente traballa na televisión pública Kanaldude, publicou estes días o documental Ta que cantei era montanha (Mendia kanta) sobre o futuro da agricultura nos vales de Barétous, Aspe e Ossau. Niso aparece un home, asesor financeiro de Bordeus até os 35 anos, que traballaba para axudar a rebaixar os impostos das persoas moi ricas. De súpeto, abandonándoo todo, instalouse en Biarno como pastor, afrontando todos os problemas económicos, de destreza e de integración. Na película, choran pola súa elección: desviou irracionalmente a súa vida, escoitando os seus sentimentos e necesidades máis íntimas, con fame de liberdade, amor, paz e veracidade. É dicir, con ganas de gozar da vida.

Fóra deste tipo de iniciativas persoais, imos dicir colectivamente aos portadores do sistema capitalista que nos explota: stop killing!