Comezaches na escena alternativa de Casabranca.
Empezamos nun teatro ocupado, eramos un pequeno grupo de actores, músicos, xornalistas, técnicos… Empezamos a organizarnos como asociación, alugando salas pequenas, e démonos conta de que, como nós, había moita xente con ganas de facer cousas… L’Boulevard converteuse co tempo nun festival.

Non sería fácil en Marrocos nos 90?A
opinión pública e os medios de comunicación non estaban abertos a expresións máis aló da música tradicional ou pop, os heavy metal e o hip-hop que queriamos impulsar considerábanse extremos. Por certo, cara a 1997 non estaba Internet tan desenvolvido como agora, non tiñamos posibilidades na televisión e compartiamos cintas VHS. O Ministerio do Interior estaba entón moi duro, había moito ostracismo, moito medo e moita censura en todas partes.

Entón chegou a represión.
Empezamos a conseguir un gran éxito, pero desde o Goberno, desde os islamitas e desde a dereita en xeral, cada vez producíanse máis ataques. Era un período de transición, tras a morte de Hassan II.aren, pero o Ministerio de Cultura non consideraba que o que fixeramos nós fose cultura. “Sodes a dexeneración de Occidente, do imperialismo”, dicíannos. Logo viñeron as detencións: En febreiro de 2003, despois dun concerto, catorce persoas foron detidas nas súas casas e encarceradas no cárcere por orde do xuíz. Acusóuselles de “satanismo”. Foi un proceso kafkiano, facíanselles preguntas estúpidas, presentóuselles como proba de que en casa tiñan camisetas negras e velas...

Cal foi a resposta da sociedade?
Era a época da invasión de Iraq e, en Marrocos, uníannos aos invasores americanos. Organizamos unha campaña de protección cos detidos, pero os medios de comunicación de Marrocos e a opinión pública opúñanse, e no interior axudáronnos moi poucas persoas. O máis destacable foi o apoio de vellos sindicalistas de extrema esquerda que viviron anos de chumbo. Entre eles destacou a xornalista e anarquista Amale Samie, falecida recentemente. Eramos apolíticos pero eles buscaron avogados e deixáronnos locais para organizar a protección.

E fóra?
Eu xa estaba fóra de Marrocos, afortunadamente, e puiden axudar desde fóra, a través de Internet, a facer campaña en favor dos amigos, pero os réximes de Marrocos e Francia sempre estiveron de acordo e había un silencio absoluto nos medios franceses, non se pronunciaron durante 40 días. Un día, Le Monde sacou o tema na pel, despois veu Liberation e... ao día seguinte soltáronse aos seus amigos. Doutra banda, ás poucas semanas, outro catorce novos, non rockeiros, senón lavados o cerebro por Al Qaeda, protagonizaron ataques suicidas na localidade de Casabranca. Isto supuxo un cambio radical na actitude do Goberno e a partir de aí comezaron a apoiar o festival L’Boulevard.

Detivéchesche entón en París e dirixíchesche ao cine.
Estudei a influencia da televisión na construción de identidades na Sorbona. Terminei os estudos e traballei como xornalista, en dous radios e nunha revista creada por Amale Samie empecei a dar noticias de Francia, pero as presións e a censura de dous anos fixeron que a revista se pechase. Tiña intención de volver a Marrocos, pero casei cun compañeiro italiano e funme a Bolonia. Alí empecei a traballar con inmigrantes nunha radio e a traballar con Cineteca de Bolonia. Fixen un documental sobre a escena musical marroquí e, coa axuda de Cineteca, recolleu This is mys story, historias de emigrantes integrados en cidades como Bologna, Bucarest, Sevilla e Riga. Or Ours? -dixen-. O pouco que conseguín foi The Long Road to the Hall of Fame.

Topáchesche por casualidade con Tony King?
Si, na época na que Obama tomou o mando de EE.UU., quería entrevistar ao cantante de Public Enemy Chuck D sobre a vitoria de Obama para a revista de L’Boulevard. Tiven que pasar por el, xa que era o responsable de seguridade do equipo Public Enemy. Contoume que xogara na NFL, na época do movemento de blacksploitation, na Nation of Islam, tomando o nome de Malik Farrakhan... Non lle dei moita credibilidade, pero logo empecei a buscar en Google e... Ah! Era ela! Propúxenlle facer unha película sobre el e aceptou con gusto.

Fixeches o documental pola túa conta e sen permiso.Hai que
pedir un permiso especial para rodar en Estados Unidos, pero eu non o pedín. O Dr. Chuck e os seus amigos viron que eu era un humilde autor e abríronme todas as portas para facer unha película sobre Tony. Da súa man puiden entrar no gueto, xa que en Los Ángeles, fóra de Hollywood, tes o barrio de Watts. Tony é un lugar onde vive e, si es branco, non podes andar só por alí.