A central nuclear de Fukushima explotou o 11 de marzo de 2011. As imaxes que se emitiron na televisión perpetuaron o momento da explosión e a posterior nube branca no ceo. Nas noticias dos próximos días e meses tivo especial relevancia Fukushima, pero a velocidade que hoxe en día leva ao noso mundo relegou o tema á posición da enésima, máis aínda diría que xa existe entre nós unha xeración nova que non sabe o que é Fukushima.

En parte é normal que Fukushima pérdase na enciclopedia da historia como outros tantos acontecementos. Sufrimos sen descanso as consecuencias dos acontecementos históricos, que ás veces son duras, mellores para uns e máis valiosas para outros ou indecisas para o resto. Os que son importantes para algúns sectores sociais quérense manter vivos a través dunha “memoria histórica” tan de moda, pero eu esquézome da de Fukushima, pero é un feito vivo, é dicir, que aínda non é historia.

Gran parte da poboación exiliada despois da explosión vive lonxe do seu lugar de orixe e os que regresaron viven en lugares onde hai moito ou pouco nivel de radiación e entre eles aumentaron os cancros de tiroides, os suicidios e as enfermidades raras. A auga vértese sen interrupción para non quentala, e tras mesturala coas augas subterráneas vértese ao mar ou a calquera lugar. Mentres tanto, descoñécese como se atopa o combustible, xa que os robots enviados han morto no lugar. O nivel de radiación no mar non aumentou demasiado, pero si un pouco, e os investigadores non coinciden en que a radiación baixa que se prolonga no tempo inflúa negativamente.

Segundo TEPCO, a empresa encargada da xestión de Fukushima en 2016, necesitaría entre 30 e 40 anos para desmontar a central e un custo superior aos 170.000 millóns de euros.

Hoxe, con todo, non hai máis que o silencio e o descoñecemento ao redor de Fukushima. Ninguén di nada e o Goberno e a poboación xaponesa seguen pagando e continuarán as tarefas a realizar durante décadas; e entre os habitantes da zona central realizaranse estudos estadísticos sobre as enfermidades raras que lles ocorrerán. Mentres tanto, a freada que se produciu no mundo ao redor da enerxía nuclear esqueceuse e estamos de novo en plena aceleración, tamén en Euskal Herria, porque non debemos esquecer que en moitas épocas do ano consumimos a enerxía nuclear que compramos a Francia.

Esquecémolo, non aprendemos nada e mentres tanto Fukushima non está durmida, non é só unha estatística, é unha realidade maligna que se envía ás xeracións máis novas e que vai sobrevivir.