Díxenlle a un compañeiro que ía a unha función de baile, e cando me preguntou si gustáballe, díxenlle que non sabía que dicir. Porque non sei, porque nunca tiven o costume de ver actuacións de danza –tampouco poucas posibilidades–, nin de ler moito sobre a danza. Creo que é a primeira vez que se presenta no teatro Vitoria Eugenia. Así que fun con ganas ao concerto de Man Ray na dFeria da compañía valenciana Taiat Dansa. Contexto elegante para un mércores despois de traballar.

Ía ver un espectáculo centrado nas relacións fetichistas do fotógrafo e cineasta estadounidense Man Ray coas musas, que falaría das relacións dos homes artistas cos modelos de mulleres; de cando unha musa é fonte de inspiración, de meros obxectos, que nos sacaría a esa fronteira. Sentía desexos de ver como ían dar iso a través da linguaxe da danza.

Claxk. Un golpe de foto. Apareceron en dous escenarios. Claxk. Un golpe de foto. Apareceron catro homes. Claxk. Un golpe de foto. Entraron sete homes en esmoquin. E apareceu unha muller, cun chasquido. Tras un inicio intenso, o espectáculo dunha hora de duración encheuse de escenas de diferentes formas que deixaron, cada vez, imaxes espectaculares sobre o escenario. Nas teas traseiras colocáronse os beizos pintados, as nádegas e outros elementos eróticos femininos. A foto do escenario foi transformándose en todo momento, e unha das que se me quedou nos ollos foi a da bailarina Cristina Reolid, que levantou o corpo desde o centro dunha masa composta polas súas compañeiras, para cortar os ollos do lenzo con tesoiras, dando un berro.

Non teño noticias do universo surrealista de Ray e, por iso e por empezar nas actuacións de danza, custoume seguir o espectáculo, identificar as referencias da obra de Ray. Sorprendéronme os momentos máis solitarios do baile, non en balde as pasaxes que máis me gustaban. Esteticamente foi fermoso a precisión de moitos movementos, múltiples composicións sobre a escena, corpos entregados á mecánica do son do metrónomo. Pero máis aló do estético... Ao bailar a tensión entre a arte e o erotismo, na escenografía de principios do século pasado, era evidente o poder dos caprichos dos homes.

Senteime ao meu lado un gran nome desa casa que chaman a intelixencia vasca. O público preguntoume si gustárame mentres aplaudía, e, por medo a quedar en ridículo ante el, saíume un bo. A min tampouco moito, dixo. Si vostede dio , eu ríome. Esa é a verdade: a primeira vez que me deixei frío, e, con todo, a consecuencia deixoume ganas de repetir. Iso ocorre con frecuencia.