Desgraciadamente, o asbesto non é unha curiosidade histórica. Ninguén podía imaxinar realmente que o enorme número de vítimas nos países industrializados bastaría para sacar a fibra mortal do comercio global. Pero é todo o contrario. (…) O consumo de amianto aumentou exponencialmente en moitos países en desenvolvemento. Hai unha especie de competición por gañar vantaxe fronte á prohibición dos países occidentais. Pero tamén é consecuencia do custo: o asbesto é moito máis barato que o seu substituto! (…)

No 73% dos países membros da Organización Mundial da Saúde (OMS) aínda está permitido o procesamiento e a extracción do asbesto e no 36% está aínda moi activo. Segundo a OMS, 125 millóns de persoas en todo o mundo están expostas ao amianto nos seus postos de traballo. O prezo humano que hai que pagar é terrible. (…)

A traxedia do asbesto destes países non só é culpa das empresas sen escrúpulos, que simulaban que era segura, pero sabían mellor que ninguén que non era así, senón da maior organización internacional. Estas organizacións están obsesionadas coa propaganda das compañías multinacionais do amianto, moitos anos despois da primeira prohibición imposta por algúns países. O lobby do asbesto segue utilizando vellos trucos nos países en desenvolvemento para influír no proceso político de procura dunha solución: aínda hai estudos “científicos” que afirman que o crisótilo (amianto branco) non é prexudicial.

Así, aínda é posible que un goberno devore a mentira do “uso controlado”, e segue obstinándose en difundir os contos do amianto presuntamente seguro que as compañías suízas difundiron no seu día. (…)

Os “sindicatos” locais dos traballadores do cemento Asbesto están a xogar un papel incomprensible e incerto no próximo episodio desta traxedia. Un exemplo: Cando a OMS e a Organización Internacional do Traballo apoiaron en 2006 a campaña de prohibición do amianto, os sindicatos de cemento amianto de Rusia, Rusia branca, Acerbaixán, Kazajistán, Kirguizistán, Ucraína e Tajikistán crearon un paraugas institucional chamado Alianza dos Sindicatos do Crisóbulo, ao parecer, para apoiar ás empresas do fibrocemento. (…)

Protección de panos por asbesto

Si nos países industriais con mellor saúde laboral as medidas de “uso controlado” non son factibles, como van funcionar noutros países onde non hai límite para as sustancias? (...)

Hoxe en día, na maioría dos países asiáticos, a xente está a procesar ao asbesto sen ningún tipo de protección: En China, as persoas que traballan en casa, normalmente campesiñas e as súas esposas, clasifican as fibras de amianto no seu salón e logo devólvenas á fábrica para que se procesen alí. Os traballadores das fábricas indias cortan os sacos de asbesto con coitelos e ábrenos a man, logo rompen a fibra compacta cun martelo de madeira antes de mesturala con cemento. (...) Hai centos de miles de persoas traballando coa boca tapada só con panos.

Esperanza do Convenio de Róterdan

Que se pode facer para deter a tolemia do amianto nos países en desenvolvemento? Laurie Kazan-Allen, pioneira na loita contra o amianto e coordinadora durante anos da Secretaría Internacional para a Prohibición do Asbesto, cre que sería un paso importante incluír o crisótilo no Convenio de Róterdan, aprobado en 1998. (...)

Pero segundo o acordo, os países en desenvolvemento poden bloquear a importación de produtos que non poden usar de forma segura (...) e a mentira do asbesto aférrase á vida con tozudez, en aeternum, indestructible e perpetuo.

[En 2017 denegouse por sexta vez a inclusión do crisótilo ou o amianto branco na lista de prohibicións de sustancias contaminantes do Convenio de Róterdan a petición de India, Rusia, Kazajistán, Kirguizistán, Siria e Zimbabwe].