Ibilaldia 1986. Palabras da canción do grupo: “Un e o mesmo é suficiente para o eúscaro, unha oportunidade pública”.

Temos encima da mesa unha reflexión impulsada desde o Goberno Vasco. Parece que ten intención de ser un convenio estratéxico, e témome que na CAPV (Comunidade Autónoma do País Vasco) váiase a abordar o núcleo ou que cada un vaia a blindar o seu chiringuito.

A educación de miles de nenos e nenas na CAV é o fondo. De todos. O punto de partida non é moi bo. Habemos interiorizado –en nome do cristianismo, en nome do cooperativismo, en nome da pedagoxía, en nome do dereito a elixir aos pais– que uns nenos e nenas teñan X educación, outros E e outros Z.

O camiño do eúscaro, tamén no ensino, non foi fácil até agora. E si, tivo inimigos en casa e nos estados. Pero se na CAV, hoxe e aquí, non pomos en marcha un sistema de inmersión lingüística para todos os nenos e nenas, hoxe estaremos a sementar sementes para os problemas do futuro do eúscaro.

Os modelos A, B e D xustificáronse no dereito a decidir dos pais e nais, pero hoxe en día as escolas públicas do modelo A manteñen aos pais e nais recentemente chegados “orientados” cara alí.

Non é fácil, con todo, chegar a “un e o mesmo”. O primeiro problema é que dificilmente imos convencer ás comunidades dos concertos escolares para que deixen o seu status privilexiado en favor dunha mellor escola pública para todos os nenos. Non queren. O dobre financiamento –o diñeiro público e as cotas das familias– dálles vantaxes para que cada un organícese en función do que cree o seu chiringuito e non teñan no patio aos fillos e fillas das persoas con menos recursos na sociedade –é unha regra xeral para algunhas escolas concertadas duns poucos pobos–.

A metade dos alumnos están concertados, e si buscas aliados, como non creo na caridade cristiá, os máis próximos son os da Federación de Ikastolas. Eu pregunto, podemos unirnos si a escola euskaldun pública “é”:

– Modelo único de inmersión?
– Que teña polo menos –e se é posible máis– a autonomía que tiveron na Federación de Ikastolas, e que ademais acheguen o seu patrimonio pedagóxico ao público? –
O que até agora tiveron eles a través do dobre financiamento a través do financiamento público?
– E nos territorios que o precisen (Seaska, Navarra, Treviño...). Imos seguir colaborando coa asociación de ikastolas?

Non quero destruír nada, busco aliados na Federación de Ikastolas para que mañá sexan euskaldunes os nenos “blondas escandinavas, coreanas e swahilis negros”. Impulsaremos unha escola euskaldun pública. E que o adulto que non o desexe, pague por completo a escola privada que desexe.