Nós. As voces caladas dominábanlle. Borrados de libros de historia e de ciencia. Nós. Os excluídos dos puntos de decisión. Recluídos no ámbito privado. Condenados á precariedade. Os que cobramos menos polo mesmo traballo. Nós. Considerados como obxectos sexuais consumibles. Obxecto de miradas obscenas e comentarios sucios. Nós. Rexeitados ao segundo plano. Educáronche no terror. Empuxados a traballar de balde noite e día. Insultámonos, golpeamos, violamos, asasinamos. Nós… Nós, as mulleres.

Nós estamos fartos. Estamos fartos das bonitas palabras que leva o vento. Estamos fartos dunha farsa dun día. Estaban fartos deles. Eles, que nos negan as decisións sobre o noso corpo e a nosa sexualidade. Eles. Fotografía. Eles. O diñeiro. Enriquecidos polo noso traballo. Eles. Poder.

Maldita sexa! Estabamos fartos do 8 de marzo. O que necesitaba un día de loita foi un día simbólico para xustificar a falta de iniciativas e accións. Pero este ano foi diferente. A pesar dos números e do seguimento da folga, a convocatoria foi todo un éxito. Moitas autoridades e representantes da política estaban máis cómodas que cómodas cos actos relacionados co Día Internacional das Mulleres. Cada ano, a finais de febreiro, chegaba o momento de plasmar o traballo que se realiza en materia de igualdade. Só con facer un par de declaracións o mesmo día e achegarnos á concentración, cumpridas as tarefas anuais para este tema. Logo 9, 10 de marzo, abril, maio, xuño… Un día 8 de marzo e o resto do ano oito arquivos con camisa branca e gravata, sorrindo á cámara e tomando decisións que condicionen o futuro das mulleres. Ese foi un dos éxitos da convocatoria de folga, aqueles que estaban tranquilos e cómodos volvéronse a sentir incómodos. O 8 de marzo non é o día para a maquillaxe.

A folga gañou porque recuperou o significado do día, ao pór en primeira liña as reivindicacións feministas, visibilizando todas as formas de discriminación que trae a mesquiña suma do patriarcado e o capitalismo. Todo o protagonismo adquiriuno o movemento feminista, por encima de actos e programas institucionais, de reivindicacións de igualdade xerais e indefinidas. E todos, todos e todas, sentíronse interpelados e obrigados a situarse. Nas actitudes vimos a día de hoxe cales son os rivais das feministas. E tamén cales son os lobos vestidos de pel de ovella, os finos gardiáns do patriarcado. O eco da Inquisición e o diaño tamén fixeron a súa aparición.

Doutra banda, a convocatoria de folga foi única e especial, e a de folga xeral. Ser internacional non é unha tose de cabra de medianoite, e a súa visibilidade foi moi grande. A proposta das mulleres para as mulleres partiu da nosa situación: ademais da brecha laboral, o coidado e o traballo doméstico e o consumo foron parte da folga. A partir do proceso de empoderamiento que cada cal debe realizar desde a súa realidade e a súa día a día.

Non hai dúbida de que si o feminismo non dirixe a transformación, faio o patriarcado, disfrazado de normalidade. O 8 de marzo deste ano foi un paso importante, pero nós e o diaño que temos dentro, temos que seguir plantándonos.