Mikel Gorosabel, Norton, os que principalmente nos unimos a EH Sukarra, non estamos afeitos escoitar a súa música sentados e inmóbiles. Por iso agradecemos as actuacións que levaron a cabo dentro do ciclo Sesións Límbicas na biblioteca Bidebarrieta de Bilbao. Acompañado por unha soa guitarra, Norton deixou ao descuberto os seus sentimentos nun programa íntimo de hora e media.

Este é precisamente o obxectivo das Sesións Límbicas: Sacar á luz as emocións, expresar as sensacións internas con notas musicais e facelas chegar ao público de primeira man. A música, a literatura e os sentimentos non necesitan doutros ingredientes. Para mesturar todos os ingredientes, o feito de que un artista teña algo que contar axuda moito no escenario.

A actuación de Norton estivo, sobre todo, ligada á sensación de medo. No seu primeiro disco en solitario, Barne basoan barna, os medos pesan moito. Foron decenas os escritores vascos que estiveron pondo palabras ás cancións creadas por Norton e, por tanto, cada un puido expresar os seus propios temores: a escuridade, a necesidade de encarcerarse, afrontar o día a día... cada un ten as súas razóns.

Pero non creas que pasamos a noite escoitando os medos dos demais, coma se estivésemos en casa do psicólogo. Ao longo de máis de tres décadas de carreira, Mikel Gorosabel rodeouse de cancións míticas, algunhas das cales foron elixidas para a primeira parte. Na década de 1990 intercaló varias pezas coñecidas do grupo Lorelei (Hai unha cidade vermella, Ophelie en París...) xunto ao seu amigo Asier Serrano e outras de EH Sukarra. Quizá a máis especial foi nOs nosos Xardíns, que se baseou no amor polo que naceu o fillo de Norton, segundo explicounos.

Ao longo do bosque interior chegaron algunhas pezas do traballo, melodías íntimas pero enérxicas ao redor dos medos. Escoitar as palabras de Harkaitz Cano, Jasone Osoro, Lutxo Egia, Gotzon Barandiaran, Leire Bilbao, etc. na voz de Norton foi un pracer. Para terminar, volvemos aos tempos de Lorelei e EH Sukarra. Aínda por riba, a presentadora do programa leu algunhas pasaxes da súa novela Bermuta ás 12 de Jasone Osoro, en dous breves descansos que fixo Norton.

Foi un concerto para escoitar sentados e inmóbiles, coa comodidade das cadeiras de brazos da sala de Bidebarrieta. Pero non se pode negar que ao escoitar por boca de Norton algunhas cancións tanto do novo disco como do pasado, con algunha parte do corpo, sexa o ombreiro ou a perna, a máis dunha veunos a necesidade de seguir o ritmo. Os sentimentos afloran máis facilmente coa boa música.