Creo que en calquera negociación as reflexións internas antes de sentar á mesa son moi importantes. Hai que medir as forzas dos implicados e saber até onde estás disposto a chegar. Arrepentirche do feito, do devandito e sobre todo do asinado converterache en perdedora, e perderche os sinais que acabas de lanzar traerache a sensación de que estás a perder dignidade.

Non me refiro á situación política catalá, senón ao aizkolari Iker Vicente e ao aizkolari Xabier Orbegozo Arria V.ak, que se xogarán o próximo 8 de abril no Camp Nou.

Unha vez tocé o aldaba da casa de Esteban Saralegi, o máis sabio para min no deporte rural, e hai dúas frases que non esquecerei que el regaloume aquela tarde chuviosa. Primeiro: “A persoa é parecida á árbore, na mocidade a pel branda e o interior forte, e ao envellecer a pel toscamente e o interior brando. E segundo: “As apostas hai que gañalas na mesa”.

Así como a unha monxa, á vista de todo o mundo, pónselle espárragos obscenos coa man na boca, a min tamén me dá vergoña oporme ao sabio mestre, pero na miña opinión as apostas decídense antes de sentar á mesa, e non sempre unha vez sentados fronte á mesa.

Os de Ochagavía e Errezil chegaron nunha postura distinta á da cítara do Cantabrico. Os achegados deste último, que xa anunciaran a súa intención de apostar, abrírono aos catro ventos. Algúns afeccionados ao deporte rural entendérono máis que “o que querían”, e iso non é conveniente para quen queira sentar na mesa nas mellores condicións.

Iker Vicente trouxo tres propostas á mesa, a pesar de que nin o de maior tronco gustáballe. Estaba seguro de que lle seguirían, e como non parecía necesitar tanto para apostar, sabía que, se os de Arrieta querían estreitarse a man, deberían aceptar a súa.

Finalmente, o de Errezil sacará doce kanaerdikos, e o de Ochagavía oito debas sesenta.

Con todo, as forzas están á vez. A moza xa se fixo coa txapela de Euskal Herria o ano pasado. O veterano ten o seu sobrenome, máis duro que unha pedra, máis perseverante, e está no mellor momento para traballar ao redor dunha hora gañando a última aposta. Ambos saben o que é a praza, pero o mozo non sabe o que é a aposta.

O pai de Xabier, Arria II.ak, díxome nunha ocasión que se o pantalón de abaixo a apostar non baila aí non hai aizkolaris. Ademais dos aizkolaris, tamén se moverán os baixos dos pantalóns de moitos aizkolaris cando o árbitro emita un asubío inicial. Ten un aspecto terrible.