En decembro, o Presidente da República Italiana, Sergio Matarella, disolveu o Parlamento e convocou unhas eleccións xerais. Para a esquerda italiana, esas eleccións traen novidades, e o máis destacado foi a aparición da lista popular Potere ao Popolo. Tras conseguir en poucos días o triplo das 25.000 firmas que necesitaba para presentarse ás eleccións, o movemento entrou na carreira electoral como ninguén esperaba.

Sen a natureza e estrutura dos aspectos tradicionais, a iniciativa popular creada en Nápoles estendeuse a toda Italia como espuma. A lema e cabeza de lista do proxecto é a activista napolitana Viola Carofalo. Tras o fracaso da súa candidatura ás eleccións do Partido Comunista, o próximo 4 de marzo Potere ao Popolo presentarase como único referente da esquerda transformadora italiana.

Durante estes días, varios rostros coñecidos da esquerda mostraron o seu apoio á lista de Carofalo. Entre eles atópanse o famoso cineasta Ken Loach e o ex futbolista Paolo Sollier. Espérase que nos próximos días o alcalde de Nápoles, Luigi de Magistris, e varios personaxes relevantes da esquerda soliciten o voto para Potere ao Popolo.

A pesar do apoio de moitos axentes sociais italianos (Non TAV!, USB, CGIL…), está por ver si o cidadán conseguirá entrar no Parlamento. Para iso, seralles difícil superar o 3% dos votos que esixe a nova lei electoral para ter representación no Parlamento. Segundo as enquisas publicadas en diversos medios de comunicación italianos, a nova candidatura gañaría entre o 2 e o 2,5% dos votos.

“Por encima da gran abstención que se espera, queremos convencer tamén a aqueles que chegaron aos que nunca votan e volvéronse invisibles para o Estado”, dixo Carofalo nunha entrevista na cadea italiana La7. No seu camiño cara ao apoio do electorado de esquerda, terá enfronte ao Movemento Cinco Estrelas (M5S), o PD de Matteo Renzi, até agora gobernante, e o recentemente creado Partido Liberi e Iguali, de Pietro Grasso.

O centroesquerdista dividido
Centro Esquerda chega ás eleccións xerais de 2018 tras a escisión da esquerda abertzale. As políticas de austeridade dirixidas polo PD, que gobernou a última lexislatura, provocaron gretas na socialdemocracia.

Unha das consecuencias políticas desta ruptura foi a creación do partido Liberi e Iguali, liderado por Pietro Grasso e que aspira á independencia. A candidatura do ex primeiro ministro e líder do PD, Matteo Renzi, moderou a súa mensaxe para facerse co Colexio Electoral do Centro de Estudos Vascos. Mentres tanto, o movemento Liberi e Iguali tenta monopolizar o voto de esquerdas, alegando que o PD abrazou as teses da dereita.

Os prognósticos son malos para ambas as partes. Está por ver que camiño van tomar os partidos no escenario renovado que se abrirá tras o 4 de marzo. Potere ao Popolo pode aproveitar a crise do centro-esquerda para facer un chamamento á súa frescura e situarse como unha alternativa real de esquerdas fronte á sociedade italiana.

O Movemento Cinco Estrelas (M5S), o partido M5S creado polo comediante Beppe
Grilo, é un dos máis fortes nas enquisas e ten moitas posibilidades de ser a primeira forza. Con todo, non poderá formar goberno se non se chega a un acordo con outro dos principais partidos políticos do país. A posibilidade dun goberno formado polo Partido de Grilo e o PD percíbese hoxe de forma afastada.

Lonxe dos valores esquerdistas que o M5S reclamou na súa orixe, as posturas reaccionarias que se manifestaron nos últimos anos ante a inmigración poden pasar factura ante os seus votantes. Máis aínda tras o atentado contra inmigrantes africanos perpetrado a semana pasada por un militante de extrema dereita na cidade de Maceratta, no norte de África. Outro dos desafíos que terá Potere ao Popolo até o 4 de marzo será denunciar o arriscado discurso populista do M5S, si é que quere facerse cunha parte do voto da esquerda.

Nun escenario no que as alianzas
da dereita e a extrema dereita serán necesarias, o que máis forza colleu entre as opcións de formar goberno é o formado por varios partidos de dereitas. A suma dos partidos xenófobos Forza Italia, Leiga Nord e Fratelli di Italia, de Berlusconi, podería dar lugar a unha maioría parlamentaria de dereitas. De aí depende a formación ou non do goberno.

Sen temor aos resultados electorais, o nacemento de Potere ao Popolo é unha mostra do clima de empoderamiento que viven os movementos sociais italianos nos últimos anos. Actual local, dentro da filosofía think global, a idea dunha asemblea de veciños de Nápoles converteuse nunha ferramenta que quere ser unha alternativa ás eleccións xerais. O resultado non é pouco satisfactorio para os axentes sociais italianos, que conseguiron en poucos meses de traballo. Despois das eleccións e sen esperar ao goberno, os axentes que apoiaron esta experiencia continuarán facéndoo.