Ademais de profesor de Belas Artes, Joseba Eskubi Munitis (Bilbao, 10 de abril de 1967) é tamén artista. Sempre tivo tendencia a pintar formas orgánicas, organismos que toman a vida da súa man, partículas para unha suposta ciencia do terror, seres de quen sabe ou do mundo, obxectos, seres humanos, non se sabe que inferno. Desa rutina, quizá. A clave é o sufijo: -quis. Partes de algo, restos de algo, derivadas de algo. Costelas procedentes dun costado.

En 2014 fascinounos co marabilloso libro Insomnia, publicado pola editorial Beleza Infinita. Comezou a pintar sobre reproducións de diferentes catálogos de artes, suaves, acuosas, esaxerando a sensualidade da materia e do xesto, deleitándose e proporcionando; pero non un deleite suave, lixeiro, sen peso nin profundidade, senón un deleite que podía perturbar os ollos e o corazón. Moléculas para unha suposta ciencia do terror; maiúsculas e minúsculas para un conto escrito á estrañeza da vida cotiá.

Tamén antes, quizá máis tarde, Joseba Eskubi vaise coando na rede, non só na súa web, senón tamén nesoutras redes peláxicas que chamamos sociais. E para moitos, polo menos para min, nas redes sociais adoita ser o máis bonito que verei ao día un cadro seu, unha imaxe súa, alguén sabe con que e sobre que pintada, aínda que sexa unha imaxe dixital, como neste caso. Que importa? O pintor sempre está a pintar, mesmo sen pintura.

Alguén dixo que a cultura era un palimpsesto xigantesco, borrado unha e outra vez, escrito de arriba a abaixo. Así tamén unha suposta ciencia do terror, a do día a día: empezar e empezar cada día, crecer e crecer cada día.