Un dos gobernos españois foi o responsable da morte de cinco traballadores e de centos de feridos. A patronal alavesa, pola súa banda, deu orixe a esta histórica folga xeral. Queren que deixemos de esixir xustiza e reparación por estes feitos, pero o 3 de Marzo e as asociacións Goldús están a facelo de forma exemplar. A clase obreira, así como os sectores populares que apoiaron todo aquel movemento, non poden esquecelo. Chega o 42 aniversario e convén renovar este compromiso.

Non hai que esquecer que a policía, baixo o mando do Goberno de España –encabezado por Manuel Fraga Iribarne e Martín Vila– e ao servizo do capital, tratou de evitar o movemento asembleario, ao estar fóra dos canons do sindicalismo vertical. Tampouco se pode esquecer que aquel movemento que trouxo moitas folgas e mobilizacións foi posible grazas á autoorganización xurdida das asembleas e as comisións delegadas. Os negociadores elixíanse nesas reunións e a patronal non podía asumir ese tipo de organización. A participación das mulleres e os sectores populares debe seguir viva, xa que foron a chave para a difusión, desenvolvemento e continuidade daquelas folgas. É unha materia importante para o movemento obreiro actual.

Despois de 42 anos, as responsabilidades políticas e sociais daquel crime de Estado seguen sen resolverse e as vítimas aínda non tiveron unha reparación xusta. Pero non podemos caer na hostilidade. Temos que aplaudir ás asociacións do 3 de Marzo e ás de Goldús, que continúan nesta difícil e fatigosa tarefa. E á administración vasca hai que esixirlle todo o seu apoio.