Ás 7 da mañá, escollemos as roupas da casa, puxémonos o disfrace e cruzamos o pobo polas rúas. A pasaxe nocturna que volve a casa, o tabernero madrugador, o repartidor de xornais, cruzando as miradas, despedímonos no acto dos mundos paralelos. Chove, pero veño con ganas, menos mal que hai días así, porque pola contra estariamos perdidos no illamento que nos impón a orde oficial.

Somos unha illa no mar, nunha sociedade urbana do século XXI na que predominan a diversidade e as tendencias globais. Segundo os últimos datos, en Euskal Herria fálanse máis de 100 linguas, coas súas referencias culturais, valores e sonoridades. A isto engadimos as tribos dunha e outra, vivimos en micro mundos que non se coñeceron a unha xunto á outra. Por encima de todos, a cultura comercial oficial é a protagonista no Val da Esquerda de Bizkaia.

Hai sete anos que recuperamos o entroido orixinal no noso pobo. A vella demanda a domicilio trasladouse aos barrios do polígono industrial, animada pola música, a danza e o canto, que leva o nome de Carrascoliendas en Trapagaran.

É un día moi querido para os participantes. Talvez porque responde as carencias comunitarias que ten o sistema no que vivimos, provoca moitas emocións en nós. As persoas temos a necesidade de xuntarnos de forma espontánea, de cantar na rúa, de abrazar, de tocar e de bailar de forma desordenada. Na cerrazón da orde social de hoxe, Carrascoliendas dános o camiño para iso e aí ten a súa importancia.

A iniciativa ten éxito no pobo pero ten dificultades para converterse no entroido do pobo. Cada ano xuntámonos máis de 200 veciños. Pero estou seguro de que si o probásemos, o día gustaríalle a tantos. Desgraciadamente non somos capaces de estendernos máis. Cales son as razóns disto?

A sociedade da nosa comarca é desestructurada. Os problemas económicos, familiares, a exclusión ou os efectos das drogas están máis estendidos que noutras ocasións na zona mineira. Desta maneira, na superviviencia, cada un máis illado, é difícil ampliar proxectos comúns no pobo. Ademais, o silencio dos medios de comunicación da comarca respecto das iniciativas populares e a falta de apoio das institucións acentúan a discapacidade.

Por iso a nosa mirada vai necesariamente a longo prazo, pensando que se pode avanzar a través de proxectos educativos que se poidan desenvolver de forma lúdica nas escolas. Unindo o pobo e a escola a través da danza e a música, creando o amor polo pobo, relacionando aos vellos e aos mozos e cultivando valores tan superficiais na nosa contorna. Somos conscientes de que si vivimos na metrópoli de Euskal Herria temos que colaborar coas tribos do barrio, donos do futuro que temos que sementar cos mozos, para que mañá sexamos un pobo.