O ano pasado volveu ao seu pobo natal, polo menos temporalmente, Santos Iñurrieta de la Fuente (Vitoria-Gasteiz, 8 de xullo de 1950), que tivo unha exposición en Artium, até o pasado 7 de xaneiro, para o goce de todo o que quixese ver.

Actualmente reside en Mallorca desde os anos 90. Nótase na luz, na calor, no ambiente. Parece envexoso. “Adoita levantarse ao redor do seis da mañá. Bebe un café e sae a pasear con Menut. Ao volver a casa toma outro café, esta vez con Joana e todo o equipo canino. Queima un allo porro. Logo, despois de mirar cinco ou seis cadros que pinta ao mesmo tempo, aférrase a un. Dedica máis de dez horas diarias a iso”. Así o di a súa biografía, Ke vostede páseo ben no catálogo da exposición. Parece envexoso.

A súa exposición era unha festa chea de xente e de animais, de pintores e de personaxes de cómics e de estrañas criaturas, todas dispersas en obras de gran formato, cada cadro, e incluso toda a exposición, como a matrioska máis grande que se coñeceu nunca, máis xente dentro das xentes, máis casas dentro das casas, máis paisaxes dentro das paisaxes. Un mundo que nunca se esgota, dado como nunca se manifesta.

“O artista convidou a todos os seres queridos á festa e reuniunos nestes grandes trípticos”. Francisco Javier San Martín escribiu o texto principal para o catálogo. “Os invitados á festa de Iñurrieta son, na súa maioría, do ámbito cubista-fauvista-metafísico, pero o elemento aglutinante que os une -a trama narrativa- está máis cerca aparentemente do surrealismo, a asociación automática de ideas e a ocupación irracional e cruzada do espazo en tea”.

A total liberdade para o xogo do artista supón un admirable caleidoscopio. E a luz, a calor, a festa.