Seguindo a idea de Tso Hung, da man da alquimia, a Idade Media foi a idade de ouro do ouro nos tratamentos médicos. Os persas Ao-Razi e Avizena, os ingleses Gilbertus Anglicus e Geoffrey Chaucer, o francés Bernard Gordon...todos recetaron ouro aos pacientes, os máis ricos, para curar as súas enfermidades.

O africano Constantino escribiu no século XI: “O ouro ten a propiedade de curar os estómagos defectuosos, acougar aos miedosos e aliviar as enfermidades do corazón. Está confirmado que tamén é eficaz contra a melancolía e a calvicie”.

Tamén era ideal para pechar feridas, xa que Serapion Gaztea recolleuno nos séculos XII ou XIII: “Cando a ferida é autenticada con ouro, non produce bochas e cúrase máis rápido e mellor”. Tamén o empregaron para tratar de curar enfermidades oculares, pragas de lepra e de todo tipo. Había tamén partidarios de Cleopatra, que crían que o ouro axudaba a manter a mocidade.

A comezos da Idade Moderna, o ouro era aínda un medicamento apreciado e empezáronse a producir pastillas douradas. Pero no século XVIII xeneralizouse o escepticismo sobre as propiedades medicinais do ouro. Ademais, empezaron a tomar conciencia dos efectos secundarios, o ouro non se disolve facilmente e é difícil de absorber para o corpo humano. Pode ser tóxico e causar danos no fígado e nos riles.

As nanopartículas de ouro disoltas nun líquido denomínanse ouro coloidal. Como é máis fácil de absorber, a finais do século XIX o ouro coloidal volveu dar impulso ao metal precioso como medicamento. Nesta época utilizouse principalmente para tratar o alcoholismo e a obesidade. Hoxe tentouse tratar a asma, sífilis, cancro ou tuberculose con ouro coloidal, pero a crisoterapia, como se denomina ao uso terapéutico do ouro, utilízase principalmente para aliviar a artrite, aínda que sexa de forma moi limitada. Ademais, úsase en produtos cosméticos, demostrando que despois de dous milenios Kleopatra segue sendo influencer.