Gravados nun disco de Txirri, Mirri eta Txiribiton: “Veño de Errenteria co cachorro, dei catro cubos por facer. Velaquí, tío, alegrádevos, fixen unha merda grande, bela e gorda”.

Pois ben, ouvímolos quentes. Sempre fun moi afeccionado a estas cuestións marróns, quizá porque de neno o noso bisavó Xenerosa, unha vez terminada a sesión de trapelo, dábame a coñecer o resultado e, despois dun bo intre, daba a coñecer opinións moi estritas: "Estas caquíes de hoxe! O mozo vai un pouco rápido… A ver si hai vermes…”. Tamén lle pertence: “O Papa tamén leva o pedo barato”.

Cando, de mozo, saïamos á mar en bote, todos saltabamos á auga se un compañeiro, Hippies, botábanos un pedazo. Preparaba os perpetuos: quería volver á barca un pouco e aínda hedía a pestilencia. A súa sustancia, presuntamente gaseoso, quedaba pegada á súa roupa se a atrapaba vestida.

Á montaña acompáñame o can Gustabo da miña filla. Ama ás vacas feces ensaimadas. Tómbase encima e fregase. Volta a casa, coas xanelas abertas do coche, aínda que haxa máis frío. Si algunha vez detéñenme os ertzainas, verán a necesidade dunha nova proba de control de fumes.

Aos necios debémonos grandes favores. Segundo o antigo mito, o poderoso Sanson quixo algunha vez acabar cos aranotarras, véndoos en grandes festas e sentindo celos. Cando colleu a pedra grande e dispúñase a arroxala, escorregou nun gran estiércol e só puido arroxala até Abalar e non matar a ninguén. Aínda se lle chama así: Pedra Sanson. Gustabo estivo paseando comigo moitas veces polos arredores, quizá aínda sobre o mesmo estiércol. Isto require unha investigación antropolóxica profunda. E a subvención do Goberno Vasco.

* * * *

Os hábitos de hixiene actuais son clasistas, burgueses e antiecológicos. Moitos se duchan todos os días, ás veces varias veces e cambian cada día a roupa interior. Os nosos maiores unha vez á semana muda e ducha… unha vez ao ano, si é necesario. Estes si que son sabios, ecolóxicos e igualitarios.

Seguramente o trompetista Trump ducharase cada hora despois de non poder sacar o cachorro de pedra sentado no lavabo de ouro. Tamén a avoa Xenerosa chamábase: Fandería. Tamén lle gustaba a punta da morcilla.

Si queremos que o mundo poida durar, non podemos esquecer que somos tan feroces como Gustavo para poder ladrar e morder aos numerosos desvergonzados da escola dos trompeteros.

Así terminan os versos: “A pesar de que a xente se ri del, fose o mocoso e a caca vella”. Iso é.