Como xurdiu a Rede de Autodefensa dos Traballadores?

Reunímonos varias persoas coa mesma preocupación: parecíanos que o movemento xuvenil tiña o traballo como algo afastado. Comezamos a organizar charlas, pero máis aló da mera reivindicación, queriamos loitar activamente para mellorar as condicións de traballo. Aos poucos reuniuse máis xente, deuse a coñecer aos colectivos sociais e a presentación fíxose en novembro de 2016.

Pero tiñades experiencia…

Nos Sanfermines de 2016 presentámonos publicamente cunha campaña; empapelamos a cidade “San Fermín explótache. Ti gozas, eles traballan”. A sociedade aínda non estaba constituída, pero vimos que nas festas fáltaselles respecto aos criados, aos vendedores ambulantes e a moitos barrenderos. A nosa intención era cambiar o punto de vista da politización das festas, sen limitarnos a pór pancartas no recinto festivo, para denunciar as cada vez máis estendidas condicións de emprego mal pago e encuberto que moitas veces se esquecen. A campaña foi un éxito e o ano pasado volvemos facela. Máis adiante fixemos campaña sobre as ceas da empresa. Queriamos subliñar que o xefe che convida, pero á fin e ao cabo ti pagas.

Tamén participades activamente nos conflitos.

Claro que si. Ademais de organizar conferencias e campañas, na práctica o noso labor é tentar resolver os conflitos das persoas que nos visitan ou axudar noutras loitas, difundindo información e participando nas mobilizacións, como fixemos na folga de traballadores de Caprabo.

Entón funcionan como un servizo de asesoramento?

Non, é parte da nosa reflexión política inicial a de rexeitar ese ámbito de traballo. Queremos ser unha ferramenta práctica e eficaz que facilite a participación do traballador e tece redes de solidariedade. Actuamos en lugares onde non chegan os sindicatos: por falta de interese no sector ou por falta de capacidade defensiva dos traballadores. Non queremos dar prioridade ás vías xurídicas; a nosa forma de traballar é visibilizar o conflito no esforzo de estender a solidariedade de clase. Cremos que con este método, ademais de axudar a esa persoa, xérase unha conciencia que vai engordando con cada loita. En particular, queremos que as persoas afectadas participen e saiban que hai unha rede de persoas ao seu favor.

Aínda están a decidir que estrutura terán…

Si, estamos en proceso de descentralización. O noso ámbito de actuación é a Comarca de Pamplona e, tras un ano de percorrido, queremos empezar a traballar nos barrios. Queremos crear pequenas comisións de barrio para traballos de propaganda, detección de conflitos e relación coa estrutura social. Para que a xente responda tes que estar organizado no barrio, pero non necesitas unha estrutura pesada. Este modelo é eficaz para operar co novo proletariado do sector servizos, pero hai outra realidade moito máis difícil de chegar: a subcontratación industrial, ligada á temporalidade e ás empresas de traballo temporal, que explota a moitos mozos.

Pero a pesar de ser mozos –teñen entre 21 e 32 anos– vostedes non queren limitarse á precariedade dos mozos…

Desde o principio negámonos a iso. A sociedade tende a etiquetar a todos e a dividilos en grupos pequenos e nós queriamos o contrario. Si a mocidade, a inmigración ou a muller fano por separado, ao final a clase traballadora perde forza. Somos bastante unificadores e, ademais, queremos saír da contorna militante. Queremos chegar ás persoas con problemas que pasan desapercibidos. Por iso tentamos que a estética non fose eterna, cos símbolos tradicionais que nos molestan a primeira vista.

Que diagnóstico fixeron do mercado laboral para ver a necesidade dunha organización deste tipo?

A precariedade e o traballo temporal están moi estendidos, o que non permite unha organización estable no lugar de traballo. Nacemos para defender aos que non poden sindicarse, porque hai persoas que traballan moitas horas nesta sociedade e que pagan moi pouco e non poden pagar 60 euros ao mes ou non defenden a ninguén. A clase traballadora e as formas de organización están a ser reformadas. Vímolo nalgúns exemplos do sindicalismo social, como a folga de Movistar ou Bershka, ou as organizacións máis baseadas no territorio que no lugar de traballo, como ADELA (Autodefensa dos Traballadores) de Carabanchel ou a Rede Solidaria de Seattle.

E cal foi a resposta dos sindicatos tradicionais?

Falamos con case todos. Tivemos máis afinidade cos pequenos e máis desconfianza cos maiores. Somos outra cousa. Non quixemos entrar nese “partidismo sindical”, senón conformar unha estrutura unificadora e asemblearia. Unha vez, nun conflito dunha fábrica, preguntáronnos que intereses tiñamos. O único que queremos é que a xente se organice no traballo e créense lazos de solidariedade. Non queremos unha estrutura afiliativa, senón militante.

No seguinte vídeo pódese ver a Koi Sushi, o empregado que lle debía o diñeiro, felicitándolle pola presión e agradecendo a súa solidariedade.

Esta entrevista foi publicada por Hordago - O Salto e trouxémola ao eúscaro grazas á licenza Creative Commons.