Recentemente coñecemos os preocupantes resultados da educación vasca. Hai pouco tempo, o informe PISA (Programas Internacionais de Avaliación Estudantil) deunos a primeira labazada, xa que os nosos alumnos obtiveron moi malos resultados. Porque nos fixeron crer que desde o Goberno Vasco o ensino de aquí era de moi alto nivel, un “oasis” no Estado español, pero eses malos resultados puxéronnos onde nos corresponde.

Non é de estrañar o porqué destes resultados. Non debemos esquecer que desde o ano 2009 os orzamentos da nosa educación están a sufrir enormes recortes. Hai pouco diñeiro público para a educación, moito menos para a educación pública, aínda que os propagandistas que apoian ao Goberno quérennos facer crer todo o contrario. Pero en balde, porque os datos están aí.

Desde hai décadas, estabamos convencidos de que a educación nos ofrecería igualdade nas oportunidades de futuro e de que os fillos e fillas dun humilde traballador/a terían oportunidades para acceder a calquera emprego. Non importa si nacera pobre ou rico, porque a educación poría a cada individuo no mesmo nivel. A consecuencia desta política foi a legitimación do Estado ou a sociedade capitalista, pero esa gran mentira foise desvelando constantemente na nosa sociedade e mentres os descendentes dos ricos acoden aos colexios, institutos, liceos e universidades de elite, aos fillos dos traballadores non queda máis que ir aos centros masificados e ordinarios. Nestes centros de elite refórzanse as relacións entre as familias ricas e traballaranse as facilidades para o día de mañá, abrindo vías para conseguir postos de traballo axeitados.

De paso menciónallenos constantemente o sistema educativo finlandés. Con todo, en lugar de imitar o orzamento de educación finlandesa, reducen o de aquí; en lugar de dirixir as probas para elixir aos mellores profesores, calquera pode chegar a ser mestre; en lugar de reducir o número de alumnos por aula, aumenta até chegar ao 35-40; en lugar de reforzar e animar aos mestres na sociedade, os responsables de educación miran para outro lado ante os malos tratos que reciben, en lugar de substituír repentinamente ao profesor enfermo, déixase en mans dos dous ou tres días.

E hai diñeiro público en actividades: Defensa española, Seguridade, Casa Real, gastos de Asuntos Exteriores ou débeda pública estatal; ademais, hai fondos para pagar San Mamés Barria, Anoeta, TAV sen racionalidade, metro de San Sebastián, etc. Mentres tanto, os gastos xerais de educación de 2009, os máis elevados até a data, ascenderon a 2.832 millóns de euros e en 2018 non se alcanzará ese nivel, xa que serán 2.665 millóns de euros.

Nesta situación, os nosos alumnos chegan ás universidades e, desgraciadamente, teñen un nivel de lectura moi baixo, un nivel de comprensión moi baixo e unha escasa competencia comunicativa. Non é de estrañar, por tanto, que non se saiba quen foi o clásico vasco que escribiu Gero, que traballou Einstein ou que o principal impulsor do eúscaro batua foi Txillardegi.

Nos últimos tempos, esta problemática estásenos expondo de forma transparente a través dos sindicatos de educación. Por iso, vexo necesario que pais e sindicatos únanse para mellorar o sistema educativo. Si non, o futuro dos vascos será escuro.

En definitiva, mentres os fillos dos nosos gobernantes estudan en centros de prestixio, pagando unha matrícula cara, non importa o nivel educativo dos descendentes dos cidadáns humildes, estaremos a preparar aos fillos para a escravitude. Con todo, temos moito que preocuparnos.