Primeiro paso
O informe sobre a tortura elaborado por un grupo de expertos a petición do Goberno Vasco e dirixido por Paco Etxeberria era un paso a seguir hai tempo e, aínda que para moitos chegase tarde, sen dúbida, benvida. Con todo, si as cousas fixésense ben, este debería ser o primeiro paso entre moitos outros, e non o primeiro que pareza que queren facer: dicir que a débeda con este sector está saldada e deixala no fondo dun caixón, esquecida para sempre.
Cando digo que debería ser o primeiro de moitos pasos, non o fago en abstraccións teóricas, senón que propoño accións concretas: en primeiro lugar, habería que ofrecer indemnizacións morais e económicas a todos os que foron vítimas da tortura; atención médica e psicolóxica aos que o necesitan e demándano; desculpa privada e pública; recoñecemento e recoñecemento. Iso para empezar.
Con todo, de inmediato, habería que facer unha revisión de todos os procesos xudiciais que tiveron denuncias ou autoinculpacións obtidas por tortura e, no seu caso, tamén a suspensión das penas e no caso das condenas inxustamente cumpridas (canto!) polo menos escusas e indemnizacións.
Xunto a iso, habería que realizar inmediatamente os cambios legais e administrativos para que non se produzan máis casos de tortura: eliminando a incomunicación dos detidos, gravando a detención e seguindo o resto de recomendacións que dan os expertos.
Aínda que non sempre se saiba quen foron os torturadores sádicos concretos, busquemos aos encubridores de todo tipo que colaboraron con eles e aos responsables políticos que apoiaron esta actividade.
E, ademais do anterior, habería que investigar de verdade eses casos de tortura que se deron nestes anos e buscar aos seus culpables; alguén dirá que non se pode saber quen son os autores directos; por suposto, que todo estivo organizado desta maneira, para que a tortura non sexa unha excepción, senón unha práctica xeneralista e sistemática; pero, aínda que non sempre se saiba quen foron os torturadores sadíes, busquemos cos encubridores de todo tipo dos que lles han colaboraron e foron os seus compañeiros de xustiza, e que se ocultaron cos seus asasinos.
Todo iso, ou polo menos iso. Paréceme que é o de menos si admitimos que a tortura é ilegal, repugnante e repugnante e algo que nunca debería suceder. E si cres que o que pido é utópico ou inadecuado ou imposible, obtén as conclusións.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Ukrainako gerrar hasierako zergatiak ez dira azaldu zizkigutenak bakarrik, beste arrazoi batzuk ere badaudelako. Errusiak zioen Ukrainako errusiar hiztunen defentsarako urrats bat eman behar zuela; Ukrainako Gobernuak, aldiz, Errusiaren armadari aurre egin behar zitzaiola,... [+]
Ekonomialariei asko gustatzen zaizkie merkatuen jokabideak adierazten dituzten grafikoak, kurbak alegia. Deigarria egin zait zentzu horretan Pluralistic webguneko “The future of Amazon coders is the present of Amazon warehouse workers” artikuluan (Amazonen... [+]
O pasado mércores, a Facultade de Educación de Leioa estaba cargada de estudantes, xa que viña Samantha Hudson. É un artista, cantante e influencer transgénero mallorquino nado en 1999. A estrela dos encontros Kantatzen Herria contaba cunha fileira interminable de selfies e... [+]
Bekatu bat aitortu behar dut hemen. Duela lau urte, ohitura berri bat sarrarazi nuen nire bizian: igande gauetan, kaka kanoi baten antzera "informazio" jarraikia hedatzen duen CNews telebista kate ultraeskuindarra begiratzen hasi nintzen. Hasieran ordu erdi bat astero... [+]
Hay coincidencias sorprendentes na vida. Cantos espectadores poderían reunirse no Teatro Arriaga? Cantos aseos hai en cada planta? Que probabilidades hai de que dúas mulleres guipuscoanas coincidan no mesmo instante e lugar, despois de 35 anos sen verse?
Así atopei a Itziar... [+]
Transfeminismoak argia eta konplexutasuna ekarri ditu gorputz, genero eta desirei buruzko eztabaidetara. Hala ere, itzalak ere sortu ditu. Ustezko koherentzia politiko erradikal baten izenean –askotan hegemonia oso zehatz bati lotua–, diskurtso transfeminista batzuek... [+]
Vivimos tempos curiosos e realmente vivimos. Son tempos nos que se di que a educación está en crise e, polo menos, á vista de todos, a bolita ten xa 2.361 anos.
Non fora da academia de Platón, o seu querido mestre Aristóteles, para erixir un liceo. Un Liceo, evidentemente,... [+]
Hai unhas semanas, na rúa Deputación, no centro de Vitoria-Gasteiz, dous homes arroxaron a unha persoa sen fogar desde o pequeno rellano da escaleira que daba ao exterior do local onde durmía. Non só o derrubaron, senón que inmediatamente colocaron ante a lonxa unha varanda... [+]
Recentemente abriuse o plan de ordenación urbanística exipcio para o territorio de Gaza. Un debuxo recolle as rúas, edificios e imaxinarios do futuro, sobre unha realidade que aínda cheira a metralla e a artefactos explosivos. Proposta urbanística, utilizada como outro... [+]
Tanto feministas como ecoloxistas vimos a oportunidade de pór a vida no centro da pandemia de Covid-19. Non eramos uns idiotas, sabiamos que os poderosos e moitos cidadáns estarían encantados de volver á normalidade de sempre. Especialmente, os que pasaron un confinamento... [+]
O último informe do Instituto Vasco de Estatística, Eustat, destaca que aumentou a sensación de inseguridade cidadá. En Gurea, en Trapagaran, Seguridade xa, algúns veciños chamaron a manifestarse contra os delincuentes.
Dous foron as razóns que levaron a esa sensación... [+]
Hai vivendas que están subscritas a portais de venda porque queren comprar unha casa. De cando en vez fan citas para ver as casas, e estou seguro de que o vendedor sabe que esas persoas non comprarán a casa, non polo que atopan na visita, senón polo que non teñen... [+]
Arthur Clark escribiu en 1953 a novela distópica O fin da infancia: unha descrición dunha sociedade que deixou de xogar. E non é o momento de xogar especialmente a infancia? O momento de xogar, de sorprender, de ver e de facer preguntas vivas. O momento de deixar o espazo... [+]