É moito o que mostra a foto, pero é incrible o que non consegue mostrar. A fotografía toma a imaxe do cadro, só o que se representou no cadro, e cando non se representou nada, a fotografía segue sendo a representación, dun corpo, dunha cousa, dun ser. Os cadros son corpos, son cousas, seres. E non hai nada como vela de cerca. Ás veces resúltanos imposible, neste caso é imprescindible.

Hai tempo que Barbara Stammel (Söcking, Alemaña, 25 de outubro de 1960) vive en Getaria, onde ten o seu estudo. Estudou Belas Artes en Munich e en Barcelona, desde entón vive dedicado á pintura.

El é quen monta os bastidores, quen pon o pano. “Había unha preciosa tenda na praza de Gipuzkoa, pechárona”. Alí compraba os pigmentos. “Agora é máis difícil e máis caro conseguir pigmentos, hai que pedilos desde o estranxeiro”. Mestura de aceite de linaza con cores. El. A terra, as tempas, os ocres, utiliza principalmente cores pardas, entre os que destacan os azuis, os amarelos, os vermellos: dan unha vitalidade enorme ao traballo.

El mesmo constrúe corpos, xeralmente da mesma medida, 160 x 160, e entra neles con todo o seu corpo, lembrando ao espectador que pintar é físico e facendo da mirada física. A materia está presente nas súas obras, como evocando as capas e capas superpuestas, os xestos, as marcas, moitos outros corpos que están dentro de todo corpo.

“Esta era a miña nai. Non tiña intención de pintalo, pero saíume el”. Realiza series até esgotar completamente cada cara, desde o seu corpo até o corpo do cadro. Os cadros son corpos, son cousas, seres.

Ás veces fai pensar en Marlene Dumas.