Bosques de todas as cores
Devandito polo Zakilixut crítico cínico: “Este Nadal, a lámpada froita... e chea de luz!”. O personaxe de Antton Olariaga traballa desde fai 40 anos nas suxestións ecolóxicas e ten moitos campos que tratar no pequeno País Vasco. A situación dos nosos bosques e bosques é, por suposto, unha delas.
“Bosques de todas as cores”. Así o di a reivindicación que levaron á Deputación de Bizkaia 50 grupos e axentes sociais de Bizkaia (ecoloxistas, científicos, artistas e baserritarras, cooperativas, empresas forestais e sindicatos…). Si faise unha análise exhaustiva e un diagnóstico claro dos datos oficiais facilitados polo Departamento de Agricultura, o Executivo de Bizkaia presentou unha serie de propostas. Defenden o paso do monocultivo á xestión forestal próxima á natureza, sobre todo nos bosques públicos, pero tamén demandan axudas aos propietarios privados. Hoxe en día, os bosques de Bizkaia e Gipuzkoa non teñen cor alavesa nin navarro. Tampouco os bosques do norte. Cor e propiedade.
En 1857, os Adán de Yarzate trouxeron Pinus Radiata de California a Ispaster e a partir de aí impulsaron as súas plantacións. Na actualidade contamos con máis de 70.000 hectáreas de terreo en Bizkaia. As plantacións de piñeiros e eucaliptos representan o 75% do territorio e os bosques autóctonos o 25% (haxas, carballos, castiñeiros…). Curiosamente, a proporción é a mesma no solo público que no privado. Os ecoloxistas de Bizkaia queren cambiar estas cifras. En terras públicas (só o 27%) recuperando o bosque autóctono até alcanzar o 41% das superficies forestais e rebaixando a plantación alóctona ao 59%.
Bosques ou cemento? Como van responder as autoridades de Bizkaia a esta iniciativa “reformista”? Está por ver, pero coñecendo o que dixo Unai Rementeria nas Xuntas de Gernika, os seus plans van ligados ao cemento. O deputado xeral, ao estar nunha conxuntura económica “doce”, prevé con máis recadación a prolongación do “irmán xemelgo” da ponte de Rontegi e da Supersur (Supersur) enlazando coa AP-68.
E a pregunta que me vén á cabeza é: onde vai pór o ecoloxismo o seu dedo e as súas forzas? Na construción dunha nova política forestal ou rexeitando a invasión de cemento? Na miña humilde opinión, ambos son imprescindibles. Son complementarios, non opostos. Segundo o libro escrito polo xornalista ecoloxista británico George Monbiot en defensa dos bosques de Gales e Escocia (Feral: Rewilding the Land, The Sexa and the Human, 2016; en castelán Salvaxe, Capitan Swing, 2017) é un conflito mundial entre os que teñen terra, os que a usan e os que queren coidar da Terra.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Hai quen, sendo un cerebro brillante, con definicións de "pouco detalle", son expertos en transformar e transformar o mesmo, dito doutro xeito. Era súa e foi un proxecto in eternum que se repetiu durante décadas. Esta era unha das principais razóns para deixar de ser... [+]
O 26 de decembro, durante un ataque aéreo, o Exército israelí matou a cinco xornalistas palestinos que tentaban chegar á cidade. Con eles mataron a 130 xornalistas palestinos. Esta noticia lembroume un par de cousas, a primeira, a persecución que sofren os verdadeiros... [+]
Nos últimos meses tocoume traballar en varios institutos e, nalgún momento, tiven que falar cos alumnos das posibilidades que ofrece o mercado laboral. A tipoloxía dos alumnos é variada e nunha mesma cidade varía moito dun barrio a outro, dun instituto a outro, e tamén... [+]
A nena que aparece no centro da fotografía, que dificilmente se pode considerar histórica, está a escribir unha lista de adxectivos: eu, ti, el, nós, vós, eles. Mirando cara abaixo, non puiden ver como era a súa mirada.
Insensible ao labor do fotógrafo, vostede, lenta e... [+]
Cando traballas con persoas maiores ou con persoas con diversidade física e neuronal, dásche conta de que a idea da competencia na nosa sociedade limítanos moito como especie. É dicir, o noso sistema ponche en valor por facer as cousas de maneira específica, e o que non o... [+]
Quería escribir polas luces de Nadal e reivindicar que se converta nunha tradición anual nesta época de iluminacións de rúas, un espazo público acolledor, alegre e gozoso desde o punto de vista da clase. Pero, por suposto, tamén espazos públicos cálidos onde algúns... [+]
Perdoa aos carballais, encinares, olmos, garzas, fresnos, alisedas, castañares, bidueiros, gorostidias, manzanales, piñeirais e a todas as sociedades das árbores, pero hoxe o hayedo ten unha cita con motivo das celebracións da fronteira invernal.
Resúltame máis fácil... [+]
Volve Euskaraldia. Ao parecer, será na primavera do ano que vén. Xa o presentaron e a verdade é que me sorprendeu; non o propio Euskaraldia, senón a lema del: Farémolo movéndonos.
A primeira vez que a lin ou escoitado, vénme á cabeza o título da obra que puxeron para... [+]
Ildo beretik dator Eusko Jaurlaritza berriaren politika. Hitzak bai, baina ekintzak ez dira argi ikusten Pradalesen gobernuak aurkeztutako aurrekontuan.
Cando o sistema colonial capitalista heteropatriarcal cuéstionase e loita, ataca sen piedade. Utilizando todas as ferramentas ao seu alcance para fortalecer, fortalecer e consolidar o poder institucional, os medios, a xustiza, a lingua, a cultura, a violencia...
En Suíza,... [+]
Non sei si vostedes tamén teñen a mesma percepción –recoñézoo: aquí empecei a escribir de maneira acientífica–. Refírome á extensión natural da palabra preguiza. Cada vez escoito máis nos recunchos de Hego Euskal Herria: eúscaro, español e, por suposto,... [+]
Moitos en Nadal sentimos máis preguiza que ilusión ao pensar nas comidas e encontros familiares. Pero adiantámosvos que non é a comida a que nos fai sentirnos colectivamente incómodos, senón a normatividad que define á familia tradicional. É máis,... [+]
Sempre me pareceu máis significativo o modo que se di en castelán aos carruajes que se poden atopar aquí e alá: humilladero. Non é un nome bastante lixeiro, branco ou non ten ningunha connotación? Á fin e ao cabo, todo o que pasaba por alí debía ser humillado. É sabido... [+]
O final da República Árabe Siria causou unha gran sorpresa pola forma en que se produciu: rápida e case sen resistencia. Con todo, non é tan estraño si temos en conta que o país estaba destruído, empobrecido e trocado. Hai tempo que a maioría dos sirios non se preocupaba... [+]