A pesar de que Deustu Arraun Taldea fundouse en 1981, na tempada 2015-2016 as mulleres do club fixéronse coa traiñeira por primeira vez. A partir de outubro adestrar dez remeiros de Deusto, tres de Portugalete e outro tres de Kaiku, Iberia e Ondarroa. E é que, a pesar de que a ilusión e a vontade son fundamentais, non son suficientes para que unha traiñeira saia adiante. O primeiro que fai falta é xente; trece persoas que remarán dentro da embarcación, o patrón, e outros tantos remeiros para poder facer cambios na tempada.

Deusto foi o primeiro equipo biscaíño en completar unha traiñeira, a pesar de participar anteriormente na embarcación da selección de Bizkaia. No verán de 2016 foi sétima na liga de Gipuzkoa e tamén nas Regatas dA Cuncha. Na tempada 2017, con todo, o equipo subiu un pouco máis na clasificación de LaLiga e situouse sexto. Ademais, foron os campións do Campionato de Bizkaia de traiñeiras e clasificáronse de novo para disputar a Bandeira da Cuncha, obtendo o oitavo posto.

Din que é demasiado pronto para mirar á próxima tempada, xa que aínda quedan moitos meses para que empezo a competir. Con todo, na actualidade, ao redor dunha vintena de mulleres están a adestrar no campus de Deusto. Algúns deles participaron anteriormente noutros equipos de remo, como o Aiala Uribelarrea. Seguindo o camiño das antigas sardiñas, o Uribelarre cruzou o río Nervión dunha beira a outra, xa que é de Santurtzi.

Di que herdou especialmente a afección dos seus pais e que empezou a remar ao once anos. O bilbaíno, de 25 anos, é patrón do club bilbaíno, e converteuse en adestrador do Athletic Club. Engadiu que se "volve tolo" para compaxinar os estudos, o traballo e os adestramentos. Cantas horas adestran os remeiros ao día? Cantos días á semana? Cantos meses ao ano?

Seis sesións semanais de adestramento

As mozas de Deusto adestran entre finais de outubro e principios de setembro, ao redor de dez meses e medio, seis días á semana. A remeira Laura Costa explicou que no inverno cada un practica os seus adestramentos físicos no horario que pode, no local que teñen en Zorrozaurre. Os fins de semana, en cambio, reúnense pola mañá para sacar a traiñeira á auga.

El non ten demasiados problemas para axustar os horarios, ademais de vivir en Bilbao, porque é estudante. Por tanto, ten libres as tardes, os fins de semana e os meses de verán para remar. Con todo, noutros casos non adoita ser tan sinxelo, e os adestramentos teñen que ser combinados cos horarios de traballo e as vacacións. Ademais, aínda que a maioría vive en Bilbao, algúns teñen que desprazarse diariamente.

De todos os xeitos, e aínda que é imprescindible contar cun mínimo de remeiros, son necesarias outras cousas para poder formar unha traiñeira, como o diñeiro.

“Na nosa liga non recibimos ningún premio económico”

Hai que comprar e pagar varias cousas para levar o barco adiante. En primeiro lugar, a traiñeira. Dependendo do tipo de envase, o prezo será diferente. O barco máis utilizado na actualidade é o “Platanito ”, fabricado pola empresa Amilibia de Orio, e costa uns 40.000 euros, segundo os datos facilitados por varias asociacións de remo.

Por suposto, a esta cifra hai que engadir outros gastos. Por exemplo, os remos, as viaxes, os adestradores, as instalacións, e as furgonetas, carros e outros elementos necesarios para levar o barco dun lado para outro. No caso das mulleres de Deusto, o material que se utilizou até agora xa o tiña o club, pero os afeccionados adiantaron que comprarán remo para a próxima tempada.

Para financiar todo iso, o club recibe subvencións de socios e patrocinadores. As remeiras, pola contra, apenas reciben diñeiro. En todas as ligas masculinas hai premios económicos, así como na liga Feminina (Liga Euskotren), pero na liga que disputou Deusto até o momento non hai ningún tipo de recompensa. Por tanto, o club só ha gañado por clasificarse na Bandeira dA Cuncha de San Mamés. En concreto, recibiron 5.000 euros en 2017 para repartir entre todos os remeiros que participaron na proba.

Con todo, iso non causou moita preocupación entre os remeiros de Deusto que, segundo explicaron, dedícanse a remar por cuestións que superan os recursos económicos e materiais.

Rede de contactos e doses de adrenalina

Hai quen di que o remo é un deporte duro e exixente. Fai falta tempo e vontade para poder practicar. Esixe inevitablemente disciplina e obstinación, vixilancia da dieta e total continuidade. Con todo, cada vez son máis as mulleres que toman a substitución da antiga Batelera de Pasaia e anímanse a remar. Por que? Que atrae ao remo?

Para Laura Costa o importante é a xente, as relacións: “Na traiñeira de Deusto creamos un equipo entre todos e é moi bonito sentirnos parte de el”. Ademais, explicou que se trata dun deporte que require moito esforzo e sufrimento, pero que o que dá en compensación é máis que iso: “O que sentimos despois dunha dura regata ou adestramento é incrible, o remo é tan doce como arduo”.

Segundo Uribelarre Aiala, en cambio, é a maneira de “desconectar” e “gozar” do mundo: “É verdade que pasamos moitas horas adestrando, e moitas veces pensei no que estou a remar. Pero non podo deixalo, non sei explicar exactamente que é o que me dá, diría que unha adrenalina terrible. É un deporte moi especial”.