A semana pasada convidar a homenaxe que o Concello de Bilbao realiza todos os anos aos “mestres e mestras” que se xubilan. Entre as comiñas escribín a este mestre, o termo que o señor alcalde utilizou unha e outra vez na súa intervención. Pero eu non fun mestre, aínda que se poida dicir que durante varios anos fixen o papel de mestre. Son licenciada e traballei case toda a miña vida como profesora, tendo alumnos de todas as idades no euskaltegi, na universidade, na escola, no instituto e nos últimos vinte anos en Irale.

O meu pai dicíame con frecuencia nos últimos anos da miña vida: “Fillo, non sei o que fago, pero non teño tempo para nada”. Eu ríame del, pero agora compréndoo perfectamente, porque a min tamén me pasa o mesmo que os homenaxeados que fomos de Primaria e Secundaria, todos, por tanto, profesores. Ese era o termo que tiña que utilizar o alcalde, profesor. Con todo, parece que o uso de mestre ou mestra permite falar máis suavemente, máis dulcemente, xa que nos imaxinamos aos nenos. En calquera caso, o Sr. Alcalde afirmou unha verdade rotunda: é máis difícil educar que ensinar. Os profesores, incluídos os mestres, temos que ensinar, pero tamén educarnos, sobre todo si trátase de nenos. A educación é un traballo compartido cos pais e a sociedade en xeral. Iso era o que pensaba mentres escoitaba ao alcalde. Pensei que, en contraposición ao que eu era un neno, os pais de agora adoitan quitarlles toda a autoridade aos profesores, facendo case competencia entre eles o que debía ser o traballo en común. E como consecuencia diso, entre outras cousas, que os días con nenos e mozos teñen que ser moito máis difíciles que entón para os mestres e mestras, e que teñen/temos unha pequena homenaxe ben merecido.

Houbo varios medios que quixeron dar a coñecer o evento. Eran tres exactamente: unha radio, un xornal e un televisor; e o tres estabamos alí, de case cen persoas, elixíronme a min para falar da experiencia do xubilado. Que estraño! Mentres falaba directamente na radio, ocorréuseme o que o meu pai me dicía con frecuencia nos últimos anos da miña vida: “Fillo, non sei o que fago, pero non teño tempo para nada”. Ríame del, pero agora compréndoo mellor que ben, porque a min tamén me pasa o mesmo.

Non fago nada especial, pero o tempo está moi ocupado: pasear, tomar café, mirar aos xornais, comprar, cousas de casa, traballar no computador (iso non pode faltar! )… e por suposto acudir ao teatro, ao cine, etc. O devandito, non teño tempo para nada. Iso si, fágoo todo sen tensión, e iso non ten prezo. O outro día lin un bonito artigo de Elvira Lindo, “son as mulleres maiores as que enchen as cafetarías, as salas de cine, os teatros e todo tipo de eventos culturais”. Non son unha muller de idade, pero son un home de idade. Deus meu!