Lonxe, nun caixón ou nun arquivo histórico, tería que estar para consulta aquela tradición de esquerdas caduca, que era un principio teórico dos partidos obreiros: segundo el cada partido debía crear o seu propio sindicato, totalmente baixo o control do partido, sendo o sindicato “correa de transmisión” de “a vangarda” cara á clase obreira.

Si preguntásemoslle a CCOO, situaríase teoricamente a favor da autonomía sindical. Pero de quen son autónomo e de Esquerda-Ezkerra (I-E) claro! Con todo, e esa é a sorpresa, CCOO e I-E teñen un nexo de unión: o partido é a “correa de transmisión” do sindicato, non á clase traballadora, senón ás institucións de poder. Iso ten que ver, por suposto, con ser moito máis forte que o sindicato que o partido. O seu apoio político, o seu niño de voto, está máis no sindicato que na sociedade civil.

Por outra banda, é unha convicción moi compartida de esquerdas que un sindicato de clase obreira ten que pensar en toda a clase obreira á hora de lanzarse a calquera reivindicación económica, social, cultural, administrativa ou política. Este é un requisito ineludible dos sindicatos de clase, até o punto de que é susceptible de definición. Con todo, a miúdo determinados grupos de traballadores, federacións/departamentos de sindicatos de clase, teñen máis peso e forza que outros. E a miúdo as peticións destas federacións non teñen en conta se as súas reivindicacións non dificultan ou mesmo ás veces pisan os dereitos doutro colectivo. Dalgunha maneira, levántase a lei da selva entre os grupos de traballadores dentro dos sindicatos: cómese aos máis fortes, cómese aos demais. Pois, ese é o problema que teñen CCOO e o seu secuestro I-E, en Navarra, como testemuñas da súa posición a favor da dobre lista para as oposicións do ensino público.

Preocupante a postura de CCOO. Afogado no puro corporativismo, sendo o seu partido un dos garantes do goberno navarro, secuestrou a autonomía de I-E e utilízaa como “correa de transmisión” para transmitir ás institucións de poder os intereses da maioría dunha das súas federacións. O mero corporativismo e, talvez, a procura dun novo mapa político..., son algúns dos artigos e opinións dos medios de comunicación. É posible. Pero hai que ter en conta tamén leste outro extremo do caso, que pon de manifesto o nexo de unión entre o sindicato e o partido político. Non se esqueceron daquela teoría caduca, suponse que a superaron, pero fan o seu calco e mesmo torpemente a dirección da transmisión: CCOO converteuse, evidentemente, no “vangardista” dirixente do partido no que respecta aos postos de traballo en eúscaro.