Aínda teño que dixerir o do BEC. Que gran final deunos o octeto! Comeza e termina. Moitas grazas e moitas grazas, fixéstesnos vivir un día xenial!

Por tanto, estou contento, moi contento por haberme quitado os agridoces que me deixou o campionato o domingo; a de Maialen Lujanbio. Amigos meus, o camiño foi fermoso, pero ás veces o estómago encolleuse. De feito, non sei si sabédelo, pero no Campionato de Bertsolaris, apenas estamos a medir quen é o que mellor canta (si, perdoa si, botar a braust). Bo, tamén iso mídese, pero estamos a falar doutro parámetro, doutros significados. Na final de BTN decidimos, acordamos e aceptamos moitas cousas (á parte do que mellor fai en bertsos).

Porque decidimos que é a cultura. Porque decidimos que é falar en eúscaro ou como se debería facer. Decidimos e fixamos a tendencia que prevalecerá. Concepto de bertsos. Que é belo e que intento de beleza. Que melodía é agradable, e por tanto que melodía vai sobrevivir na praza e cal non. Que visión do mundo agradécese. Que lle afecta a Euskal Herria e que lle afecta ao mundo. Como veñen as mozas este ano. Cales son os temas sociais actuais. Que é político e que non. Que é o humor, a que podemos rirnos e a que non (aínda que a risa se escape). Até que punto imos aceptar isto do feminismo, ou onde lle pomos o límite. Que é ficción e que é cantar desde o cedazo. Quen nos representa culturalmente. Que (é) somos. Canto amamos (e usamos) o eúscaro (e deberiámolo). Si estase ben ou non na transmisión. A obxectividade dos Xuíces. Que traer ao centro e que deixar atrás.

Máis ou menos.

E o domingo, este pobo decidiu, unha vez máis (diría que cuns anos de traballo) quen quere que lle substitúa. Nunha das expresións máis sublimes da cultura vasca, quen leva o liderado, e aínda que non o sabemos ben, onde leva o bertsolarismo.

Non, no BEC, cada catro anos non decidimos quen fai mellor en bertsos. Cada catro anos facemos un pacto social (máis ou menos consenso) e decidimos quen vai falar de nós e quen nos vai a falar de nós e de que.

Así que comprenderedes que non só estou contento co de Lujanbio, senón que estou tolo por iso. Agradézolle a Lujanbio, desde as entrañas, o que fixen, pero o público, esta comunidade en eúscaro, asumiu a voz dun transgénero, yonki, puta, migrante, racializado mediante un pacto colectivo, o que me fai sentirme moi orgulloso. É sabido, amor meu, que amo os recunchos por encima de nada. Grazas, pois, a Lujanbio e a todos os que ratificamos este pacto. Deséxolles moito.