Por que decidiches abandonar Afganistán?
Empecei a traballar moi novo. Chegaron á miña rexión o exército dos Estados Unidos de América e a OTAN e traballei durante seis anos para eles. Non había nada máis. Era o coordinador do grupo de traballo que recollía os tanques que Al Qaeda ou o talibán explotaban, os tanques esnaquizados que levabamos á base militar. Decidín deixar o traballo e funme ao servizo que ten o Exército de Estados Unidos para os que como eu sono. Alí prometéronnos que por traballar para eles levaríannos a Estados Unidos, lonxe da guerra, pero ese día nunca chegou, dicíanme que sempre estaban a tramitar os papeis. A pesar de saber que estaba a traballar para o Exército dos Estados Unidos, até entón os talibán nunca tocaran ‘’ á miña familia. Pero o curioso é que, desde o momento en que deixei de traballar para Estados Unidos e a OTAN, os talibán empezaron a matar os membros da familia. Sabía que me ían a matar por deixar o meu traballo, que os norteamericanos non me protexerían nunca. A miña nai está enferma de corazón, así que me dixo que me fose, que non podería sufrir a miña morte.

Entón, pódese entender que todos teñen o mesmo amo?
Non podo falar moito disto. Respondendo á pregunta anterior, reuninme cun grupo de Cabul para fuxir de Afganistán. Fomos buscar a un traficante e díxonos que por unha gran cantidade de diñeiro traeríanos a Europa en 15 días. Primeiro fomos a Paquistán e logo a Irán, pero detívenme e estiven un mes no cárcere. Foi moi duro, vin morrer de fame á xente no cárcere, pegábannos sen cesar e moitos presos morrían. De alí enviáronme de novo a Afganistán.

Volta ao principio.
Si, decidín probar sorte con outro traficante. En Paquistán, Irán e despois cheguei a Turquía. Ás veces iamos en moto, pero a maioría das veces pasabamos os límites andando ou correndo polo monte. Perdemos amigos no camiño, pero os traficantes dicíannos que non mirásemos para correr. Cando estabamos en Turquía, os traficantes roubáronnos todo o diñeiro que tiñamos e secuestráronnos para pedir máis diñeiro á familia. Despois de pagar máis, pasamos horas de monte a pé até chegar a Bulgaria. O de Bulgaria tamén foi moi violento. Colleunos a policía na fronteira, quitáronnos toda a roupa e golpeáronnos sen cesar, rompéronme o brazo e, por suposto, non me levaron ao médico. Botáronnos a Turquía e, aínda que volvemos pasar a fronteira, poucos días despois os policías volvéronnos a deter e golpeáronme no brazo roto unha e outra vez mentres me gritaban “o noxento terrorista afgán”. Despois diso, leváronme a un campamento pecho de refuxiados, pero conseguín escapar.

Como o conseguiu?
Son como os cárceres, pero é bastante sinxelo. Nos campamentos pechos tamén hai traficantes, e teñen unha habitación especial para eles. Viven en boas condicións e todo o campamento sabe quen son os traficantes de persoas.

Tamén o Goberno e a Policía?
Si, por suposto. É imposible non sabelo. Hai unha conexión directa, é un gran negocio. Os refuxiados utilízannos politicamente, utilizan a nosa situación para enchernos os petos. Nesta escura rede é imprescindible a complicidade dos gobernos e a colaboración policial, pola contra non habería traficantes.

Como sentiches ao chegar ás fronteiras pechas da Unión Europea?
Para min foi moito máis duro que para os meus amigos. Tede en conta que traballei para a OTAN durante 6 anos, xogaba a vida todos os días traballando para varios exércitos de Europa, grazas a iso dicíanme continuamente que viviría lonxe da guerra, chamábanme brother (irmán)… todo iso deume voltas na cabeza cando os policías me golpeaban nas fronteiras ou me chamaban “o horrible terrorista”. Sinto traizoado e manexado, a ninguén importamos un comiño. Os gobernos de aquí en Afganistán fan un gran negocio explotando todo o país e vendendo armas, iso é o único que nos trouxeron e nós somos pezas buxán do seu gran negocio. En Afganistán, o talibán e o Daesh quérennos matar porque non somos “bos musulmáns”, mentres que a Unión Europea péchanos as portas porque somos “terroristas musulmáns”.

Estiveches un ano en Serbia, sobrevivindo nos barracóns de Belgrado.O
inferno foi o inverno do ano pasado. Para non morrer de frío usabamos leña vella para facer lume, pero o fume era moi contaxioso. Non tiñamos auga, moitos a criaron, estaban enfermos… Preto dun milleiro de persoas sobreviviron nesta situación. Cando vexo as fotos de inverno de Belgrado sempre choro.

Cantas veces tentou pasar a fronteira da Unión Europea?Nun
ano, máis de vinte veces tentei atravesar o muro de Hungría e Croacia. En todas as ocasións, a Policía pilláballes, arrincáballes toda a roupa, arroxábaos á neve e deixaba aos seus cans para que nos mordesen. Despois de torturarnos, facían selfies connosco antes de botarnos a Serbia. Os amigos desapareceron, afogados ou mortos no río. Ninguén sabe o que lles pasou, os cadáveres nunca apareceron, pero todo isto está a pasar na Unión Europea, a pesar de que ninguén quere velos nin aceptalos.

Ao final conseguiu pasar a fronteira e agora fixo a petición de asilo.
Pedino a través dunha institución en Barcelona, pero hoxe en día é moi difícil dar asilo político, os Gobernos non queren que esteamos aquí. O mellor que coñecín en Europa e no País Vasco de momento é a solidariedade da cidadanía. Non espero nada dos políticos. Se mellor que ninguén o que fan en países como Afganistán, sei moi ben cal é o negocio escuro que fan “en nome da democracia e dos dereitos humanos”.

Como se pode parar todo isto?Hai que ter
claro que o obxectivo final non é que nós pasemos as fronteiras, nin que nós separémonos en varios países. Hai que ir á base Fuximos porque os nosos países están en guerra, porque nos matan. Hai que esixir aos gobernos deica que deteñan as guerras que provocan nos nosos pobos. A Unión Europea pon moito diñeiro na construción de fronteiras e paga aos policías para “coidalas”. Si empregasen ese diñeiro para acabar as guerras, non estariamos ante esta crise de refuxiados. Hai que parar a guerra e o negocio da guerra, e así non nos temos que escapar das nosas casas. Eu téñoo claro, si mañá terminase a guerra en Afganistán, mañá mesmo volvería ao meu país.