O segundo título do abono da ABAO foi unha actuación de moi mala sorte. Poucas cousas saíron a relucir. Para empezar, a folga da Orquestra Sinfónica de Euskadi. Esperábase até o último momento unha reparación para que a ópera se fixese correctamente. Pero non, o venres o director xeral da orquestra, Oriol Roch, comunicou á ABAO que a convocatoria de folga continuaba adiante. Así as cousas, Juan Carlos Matellanes, presidente da ABAO, decidiu levar a cabo a actuación coa axuda do piano. Non podemos negar que a axuda do mestre James Vaughan foi excelente, flexible, perfecta, pero a música de Donizetti necesita máis forma. Foi triste que a montaxe tan elegantemente preparado quedase completamente incoloro. Donizetti é sofisticada, densa, pero este Don Pasquale chegou moi pálido.

Doutra banda, houbo máis dun cambio entre os solistas. O barítono de baixo Carlos Chausson, que estaba previsto, non puido cantar, tocado pola faringitis, e no seu lugar, o papel protagonista foi desempeñado por Paolo Bordogna. O baixo milanés cumpriu moi ben o seu papel e foi de gran mérito tendo en conta que o cambio se fixo in extremis.

No rol de Ernesto tamén houbo movementos. Nun principio, o tenor italiano Paolo Fanale tiña que estar entre nós, pero finalmente por unha enfermidade renal o arxentino Santiago Ballerini foi o encargado de facer o papel. E foi unha sorpresa moi boa. Non ten gran voz, pero si moi ben timbrada e expresiva.

A que non nos fallou foi a soprano británica Jessica Pratt. Fixo unha Norina con moitos matices: unhas veces inxenua e outra manipuladora, moveuse con facilidade na interpretación e no ámbito vocal.

O director de escena Jonathan Miller deseñou unha escenografía tipo panpin etxe. Todos os personaxes subiron e baixaron, imaxinando un ambiente complicado, moi apropiado e visual. Con todo, a invención da escenografía, a brillantez do pianista e a austera dirección de Roberto Abbado non foron suficientes para resolver un pequeno desastre. Mágoa.