Unha vez que as sementes que leva estean maduras, será o froito o que tome o camiño de madurar. No proceso de maduración do froito inflúen múltiples variables. A época é unha das razóns da crianza; unha vez que chega á tempada, comeza. O tempo é outro. Co paso do tempo, o froito non pode manterse verde e firme, abrandarase, se macerará e tenderá a podrecer. O enunciado di así: “O mísero curte o tempo e a palla”. A contorna tamén ten moito que dicir. As enfermidades e as pragas gustan dos froitos, como os animais. O froito é un anaco de comida que se acumula, e a fame non perdoa. No lugar onde se produciu a dentada ou a picadura pártese da ferida e desperdíciase da ferida, podrece...

O tempo tamén vai propiciar cambios no froito. Algúns para mal: os movementos do vento contra a rama, a saraiba feridas, queimaduras do sol, avivado da seca, etc. Así mesmo, o tempo contribúe ao futuro do froito: a auga, o sol e a calor, no seu tamaño, alegarán os seus froitos, complementaranse, crecerán e abrandaranse. Polo xeral, este camiño supón un cambio de cor. Indicador de madurez. O froito faise atractivo para os animais, o deleite é un medio de goce. Comerán de doce e esparcirán as sementes.

O frío tamén axuda. As árbores froiteiras que dan froitos tardíos coñecen o frío outonal. Saben que o frío se vai a apoderar máis facilmente das ras que da terra. Si o frío é duro, o froito conxelarase. A conxelación supón a perda de auga que contén e os ingredientes que lle achegan dozura quedarán máis concentrados, é dicir, moito máis doces. Non durará moito, pero para comer...

Os froitos que o frío tingue utilízanse para producir “bebidas de xeo”. O razoamento é o seguinte: máis doce, máis alcol, interromper a fermentación e obter unha forte bebida doce-alcohólica. Sidra de xeo, viños...