Nesta época na que vivimos baixo a influencia das pantallas e os teclados, o papel e a tinta son dúas dos elementos que máis queremos reivindicar. Onde mellor que facelo nestas páxinas! Neste momento no que varios compañeiros e compañeiras loitan por configurar a revista, o que é un exemplo desa loita, aínda que a algúns lles pareza obsoleto, o que para nós é básico.

Por que internet e as redes sociais apostan por un formato cada vez máis eclipsado? Porque nos garante facer o que somos e gústanos: un xornalismo profundo, analítico e reflexivo, lonxe de ser unha información va e efémera.

A edición dun semanario implica a persoas máis aló da responsabilidade de quen asinamos artigos. Primeiro, os que traduciron e dirixido este texto, despois os ilustradores, os fotógrafos e os deseñadores, e a continuación, os que se ocupan da economía, a publicidade e a distribución, invisibles pero imprescindibles.

Recibir estas páxinas semanalmente é un pequeno milagre colectivo, ao mesmo tempo que gozaba dun gran privilexio chegar aos seus fogares e centros sociais. O papel é o medio de estar convosco, o soporte visible, tanxible, da sociedade que queremos interpelar, por iso, cando o que non nos coñece atopa e le unha revista nosa, é para nós unha pequena vitoria, un impulso para seguir adiante.

Non queremos enganar a ninguén, a obxectividade é unha mentira habitual na prensa, que, aínda que repetida sen cesar, nunca será verdade. Toda realidade que se queira contar está supeditada ao prisma que é escrito, a elección das voces ás que se lles dá o espazo é un acto de subjetividad. A clave é o rigor e a honestidade no traballo, que afortunadamente están garantidos polo noso compromiso.

Estamos debedores da xente que confía no que facemos, non dos grupos empresariais, nin dos partidos políticos de cada momento. Evidentemente, iso ten os seus límites, o que dificulta a nosa expansión, porque detén a obtención da hexemonía que nos gustaría, fundamentalmente porque queremos que esa hexemonía provoque o cambio de visión que necesitan as sociedades nas que participamos. No entanto, queremos que siga sendo fiel aos nosos principios, que se faga gozando do camiño mentres imaxinamos obxectivos cambiantes. A variabilidade asegúrase no percorrido.

A relación entre ARGIA e A Réplica comezou a materializarse en maio de 2015, nunha praza de Vitoria-Gasteiz que gañou a dignidade. Aquela fría mañá, o espectáculo de ver como un rexemento de uniformados arrincaba a tres novos dos brazos dos seus paisanos, xeounos o corazón a moitos, e o feito de que se internaron entre os muros da inxustiza. Varias persoas aguantamos a respiración durante varias horas, calamos os nosos berros e levantamos as nosas cámaras para amplificar a súa voz. Non queriamos ser máis que un medio para facer ver ao mundo as desdichas e os absurdos de magnitude.
Estamos tranquilos. Seguiremos con este “instrumento” que tedes nas vosas mans, dicímosvos que estamos atentos ao que está a suceder e vai suceder, atentos a todo o que amamos e condenamos, atentos aos acontecementos históricos que nos incitan a non desesperarnos. Para ese fin sodes vós os máis indispensables. Sen a vosa iniciativa non hai nada que contar, sen o voso apoio non teriamos recursos. Non hai poetas que nos calen si actuamos todos á vez. n

P. S. “Escribimos suxeitando o fígado ou apertando o corazón”. (Ramón Acin, xornalista e pedagogo asasinado polo fascismo en agosto de 1936).