Cúmprense catro anos desde que en Kiev iniciouse unha pequena mobilización na Euromaida. Algunhas mobilizacións teñen un acceso privilexiado aos círculos das elites por favorecer o sistema hexemónico cultural ou polo gran capital simbólico de quen participan na mobilización.

Segundo Pierre Bourdieu, o capital simbólico son as propiedades inherentes a cada individuo: fama, bo gusto, autoridade, prestixio, reputación, honra, etc. Bordieu resume todo iso no capital económico e cultural coñecido e recoñecido.

Os participantes do Maidán inicial tiñan dúas características. Grazas a iso, a mobilización volveuse rapidamente mediática até converterse nunha gran mobilización. Occidente e unha parte da elite política corrupta que estaba ao seu servizo entendérona rapidamente como unha oportunidade para dar un golpe de estado suave ao seu favor. Con todo, o Goberno ucraíno non daba escusas para levar a cabo o plan. Aí apareceron a mediados de febreiro de 2014 uns francotiradores asasinando a manifestantes e policías. Como era de esperar, toda a culpa e a presión mediática caeron no pescozo do goberno de Ucraína. Neste contexto, os países membros da oposición, o Goberno e os representantes dos países da Unión Europea (UE) que participaron na mediación asinaron un acordo. Foi en balde, ao día seguinte a oposición incumpriu o acordo e deu un golpe de estado. Barack Obama, en declaracións á cadea de televisión CNN, dixo que foran os intermediarios do cambio de réxime. Nun instante, Occidente lexitimou o golpe.

Varios estudos puxeron de manifesto que os francotiradores eran membros da oposición, que aínda non se definiu. En 2014, así llo comunicou o ministro de Exteriores estoniano, Urmas Paet, á responsable de política exterior da Unión Europea (UE), Catherine Ashton, pero sen importarlle aos medios. Agora apareceron novos datos. Algúns dos francotiradores fixeron declaracións nun documental realizado por unha televisión italiana e nunha entrevista en profundidade difundida pola televisión macedonia. Os francotiradores explican como eles dispararon contra as dúas partes coa intención de crear un caos, para o que foron contratados. Eran xeorxianos, aínda que tamén eran lituanos, e o xefe era un ex militar estadounidense. Os nomes, as imaxes e as probas son moitas, pero os medios de comunicación non significan nada, as autoridades non queren investigar e, sobre todo, Occidente non quere dar a coñecer as novas formas de golpe de estado do século XXI; mellor si a xente pensa que os golpes non existen nos territorios que o “mundo desenvolvido” quere controlar.

Mentres tanto, o proceso de neocolonización de Ucraína acelerouse: as empresas externas han comprado en saldos terras e materias primas baratas. Os cidadáns perderon o 38% do salario medio desde 2013 (232 euros ao mes), as tarifas dos servizos públicos multiplicáronse por 5 ou 10 e os prezos dos alimentos e a enerxía duplicáronse ou triplicado. Doutra banda, Ucraína chegou a un punto álxido nas clasificacións internacionais de corrupción, que se estendeu a todos os recunchos como violencia política. Os asasinatos que cometen os nacionalistas de extrema dereita ucraínos quedan sen castigo tal e como se multiplicaron. A liberdade de expresión precaria desaparece e as opinións expresadas no ámbito privado son perseguidas no réxime actual.

Tras o golpe de estado de 2014, Ucraína sufriu un declive notable das súas liberdades civís, segundo declarou o Instituto Internacional de Democracia e Asistencia Electoral, unha organización intergobernamental sueca creada para alimentar a hexemonía ideolóxica europea; pero non importa, Ucraína xa é sincera por estar ao servizo dos vaqueiros da película, entre eles os bombardeos contra os secesionistas do leste de Ucraína.