Os feitos ocorreron na escola Ramón Llull de Barcelona. Un amplo dispositivo da Policía Nacional acudiu a retirar as urnas e os botopaperas para obstaculizar a votación. Tras a intervención dos axentes, permaneceu ingresado máis dunha semana despois de que unha bala de goma golpeáselle na cara. Esta munición foi prohibida polo Parlamento de Cataluña –a consecuencia da presión popular– o 30 de abril de 2014, sen que iso impedise a súa utilización pola Policía española, xa que o veto só afecto aos Mossos d 'Esquadra. A Direct tivo a oportunidade de falar en exclusiva con el.

Que lle impulsou a ir á escola Ramon Llull o 1 de outubro?

Vin o camiño do Goberno español cara a Cataluña e quixen estar alí porque consideraba que o dereito de voto e o dereito de reunión son innegables, porque a miña presenza podía ser útil.

Estou a favor da democracia e para min a democracia é o voto e a liberdade de reunión, que cada un diga o que pense da mellor maneira. Nese momento, a mellor maneira de facelo era votar o que cada un cría. Alí fun, sobre todo, a defender o dereito ao voto. Era prioritario poder votar e decidir.

Máis aló do teu caso concreto, en xeral, crías que podía suceder o que sucedeu?

Non pensei que a Policía o cargase desa maneira, non como resposta a ningunha outra violencia, senón como represión contra a xente que quería ir votar. Non pensaba que a violencia e a represión chegarían a eses niveis.

Como viviches estes anos do proceso independentista, como pensaba Roger hai uns anos e que pensa agora?

Desde moi novo, non crin nin nas bandeiras nin nas fronteiras, pero todo cambiou despois de ver a mala política que se fixo con Cataluña nos últimos anos. Ademais, creo que en España, creo que as decisións tomadas desde a transición foron bastante dolorosas. Fai un par de anos non era nin a favor nin en contra da independencia, sobre todo polas miñas vivencias xuvenís e posteriores, estiven dando a volta ao pensamento anarquista, pero a medida que pasou o tempo, non vexo ningunha posibilidade de chegar a unha saída lóxica de consenso co Estado español, hei visto que a única posibilidade de saír desta forma de facer política é marcharme, buscar a independencia e probar outras vías.

Por tanto, non móveche a oposición da xente de España.

Non, non! Ao contrario, a miña única oposición téñoa co Goberno de España, contra a xente e contra o pobo en absoluto. Eu viaxei moito, toco en grupos musicais e andamos por toda España e por todas partes. Tiven familia de fóra, toda a familia da miña parella é andaluza e son fadas, non teño nada en contra de España. Gústame saír e tocar fóra, ir a Madrid e ver como reacciona a xente, pasalo ben. Todo isto non é contra o pobo español, senón contra a política española.

Como foron as reaccións ao que che pasou, que che axudou e deuche forza e que che fixo sentir mal?

Non teño máis que boas palabras coa miña contorna. Tiven a todo o mundo encima, preguntáronme. Eu mesmo, cheguei a sentirme angustiado porque tiña moitas mensaxes que responder, quería facelo, pero ás veces me estresaba un pouco. Portáronse moi ben comigo e dispuxéronse a axudarme dalgún modo. En canto aos medios de comunicación, tiven a oportunidade de ver as dúas caras: por un xornalismo respectuoso de denuncia, e totalmente caníbal, disposto a pasar por encima de calquera cousa, só en busca de fotos, sensacionalista. A miña parella tivo frecuentes chamadas. Nos primeiros días, un xornalista tentou entrar no hospital sen o seu consentimento. Iso foi o que fixo que me illasen aínda máis, e agradecino.

Recibiu algún tipo de apoio político? Alguén se puxo en contacto con vostede?

No hospital recibín a visita de Ada Colau para preguntarlle como estaba e explicou que o Concello de Barcelona entraría no proceso xudicial. Tamén veu o conselleiro Toni Comín, do Departamento de Saúde, preocupado pola miña situación e que podía contribuír dalgunha maneira a que se ofrecese... agora, desgraciadamente, non podería. Tamén se puxeron en contacto comigo ANC e Òmnium, así como Stop Bales de Goma e Ester Quintana para contarme a súa experiencia. Foi importante para min, porque me axudou a prepararme para o camiño que terei que seguir a partir de agora. Animoume moito ver a forza que ten despois do sucedido.

Que esperas e que queres conseguir coa vía xudicial que agora comeza?

O principal que vou tentar, o que quero e desexo, é prohibir as balas de goma para todo o mundo, non só para os Mossos de Esquadra e Cataluña. Tamén quero denunciar a operación policial que levou a cabo o 1 de outubro, e que foi decidida por un Goberno. Quero que vexan a maldade que cometeron, que pensen un pouco no grao en que poden chegar antes de que tomen decisións deste tipo, xa que o fan desde unha oficina, todo queda moi lonxe. As decisións que poden tomar os políticos chegan a niveis nos que as persoas poden facer dano. Alí estabamos moitas persoas, o que me pasou a min podía suceder a calquera outra persoa, xa que dispararon moitas balas de goma na escola Ramon Llull e iso non é aceptable, non podemos seguir por este camiño.

Que cambiou no teu pensamento despois dese día?

Persoalmente, cambiáronme moitas cousas. Poida que aínda sexa moi pronto, véxoo todo moi negro e teño que empezar a vivir doutra maneira. Seguramente me afarei a iso e, segundo díxome Ester Quintana, todo volverá á normalidade. De momento non volveu, e estou niso, pero a miña concepción sobre todo da forma de facer política neste país cambiou. Non me gusta nada. Creo que o 1 de outubro cruzouse unha liña vermella e xa non hai volta atrás. Posteriormente, pasáronse as liñas vermellas, tras o encarceramento de Jordia e parte do Goberno. Polo menos para min, ese día pasaron unha liña e teño claro que non pode volver pasar. A partir de agora hai que ver as cousas doutra maneira, non quero que eu, nin Cataluña, siga formando parte desta vella caca.

Si detrás disto tiñan un obxectivo político, polo menos contigo non o conseguiron.

Non, comigo fixeron todo o contrario. Quero dicir claramente, eu antes non estaba pola independencia. Agora, politicamente, creo que non podemos retroceder.

Esta entrevista publicouna A Direct e trouxémola a ARGIA grazas a licénciaa CC-by-sa.