A sala Sutegi de Usurbil acolleu, do 3 ao 12 de novembro, unha exposición silenciosa e deliciosa, que permanecerá aberta ao público. Usoa Zumeta exerceu de comisaria, mostrouse humilde dicindo que o artista non fixo máis que tomar e pór os que tiña gardados no lugar predilecto do seu estudo, pero a decisión agrádalle, a austeridade axudáballe, non quería máis.

Os traballos tamén son sinxelos, sinxelos, sutís, silenciosos, serenos. Alejandro Tapia foise sen facer ruído en Aiestaran (Aginaga, 26 de novembro de 1930 – 24 de decembro de 2016). A exposición colocouse na súa honra, editouse o catálogo, que se repartiu entre os visitantes. E o espectador agradece, pero tamén lle dá pena, xa que a foto do papel lembra ao instante no que viu este cadro, e con el, e sobre todo, á súa imposibilidade de renovalo.

O catálogo contén dous textos escritos por Anjel Lertxundi e Bernardo Atxaga, e así o recolle o de Atxaga: “Ás veces, como nos poemarios de Basho e os seus amigos, reciben un INSTANT, a última luz dun ceo”. O artista viviu mirando á natureza, fáiselle todo milagroso na súa sinxeleza, a paisaxe sempre é a súa paisaxe interior.

Tamén é de Atxaga: “Desde hai catorce anos nos talleres de restauración de Tolosa e San Sebastián, fillo de caserío, obreiro, Tapia decidiu en 1962 entregarse por completo á pintura, tras gañar o prestixioso Premio de Nadal. Tes que deixar o traballo? -dicían en casa pensando no mundo que nos rodea. Non había un ambiente pintoresco nin un cadro en concreto. Pero el tiña unha aspiración interior, non podía quitarse a pintura da cabeza e decidiu arriscarse”.

Grazas a uns decidiron arriscar, grazas a uns pola beleza.