“Nas capitais de Oriente Medio, Riad é o campión da inseguridade, aquí os pasos dun príncipe de 32 anos para conseguir un poder absoluto han chegado até o punto de pór en balanza aos países veciños e de destituír aos seus primeiros ministros. Peor aínda, parece que a este príncipe dálle vento un presidente norteamericano que non sabe o que fai”. Así o resumiu o redactor xefe David Hearst no Middle East Eye, un medio que aspira a converterse no termómetro da actualidade de Oriente Medio, segundo informou Arabia Saudita.

O rei de Arabia Saudita é aínda Salman bin Abdulaziz Ao Saud, con 81 anos, pero o seu fillo e sucesor, Mohamed bin Salman, é o novo soberano do reino, segundo todos os expertos. O 4 de novembro, cando o Exército dos Sauditas apenas logrou derrubar o mísil enviado polos rebeldes hutíes, que por primeira vez conseguiron chegar á capital, todos acordáronse do príncipe Salman: os sauditas comezaron a guerra de Iemen por orde súa, co obxectivo de debilitar a forza iraniana. Logo complicouse a guerra aos militares riadeses e, a diferenza dos famentos, non conseguiron moito máis que afundirse no desastre de Iemen.

Ese 4 de novembro difundiuse a detención de Mutaib bin Abdallah, ex xefe do Exército de Arabia Saudita. Todo o mundo viu tamén nisto a condena do príncipe Salman, pero ninguén esperaba que ao día seguinte fose arrestado 200 membros de elite do país, encerrado no hotel Ritz-Carlton e arrebatado todos os bens a todos. Previamente, o príncipe anunciara a creación dunha comisión especial para investigar a corrupción das elites do reino, que traballará na súa tarefa por encima de calquera lei ou norma. Middle East Ey tamén difundiu outra crónica na que se sabe que algúns dos reféns de Ritz-Carlton foron torturados para, entre outras cousas, cantar informacións sobre os seus bens e o seu diñeiro no estranxeiro.

O Príncipe Salman, coa forza suficiente para golpear sen límites aos inimigos do interior, ten baixo o seu control ao tres exércitos de Arabia Saudita, Aramco, a maior compañía petroleira do mundo, a principal comisión de asuntos económicos do reino, dos que supervisa a xigantesca operación de privatización que alí se está levando a cabo...

Coas detencións, o príncipe Salman tamén levou a cabo unha salvaxe acumulación de capital. Os ricos arrestados teñen miles de millóns de dólares investidos en Twitter, Apple, Citibank e outras compañías, así como innumerables palacios e inmobles de todo o mundo. Bloomberg dixo que Salman recibiu só 33.000 millóns de dólares en contas correntes bloqueadas, e que Reuters rebaixou a súa fortuna.

Entre os secuestrados atópase Bakr Ben Laden, presidente do holding de construción BTP, propiedade da prestixiosa familia do mesmo apelido, e referente do mercado inmobiliario na cidade santa de Meka. O grupo estaba a perder miles de millóns de dólares desde que en 2015 o Goberno deixou fóra dos contratos públicos, o ano pasado xa deixara na rúa a 77.000 traballadores estranxeiros.

Sauit castiga a Irán... Golpeando a Líbano

Outro dos afectados pola redada do príncipe Salman é Saad Hariri, dono da compañía Saudi Oger, que se declarou en quebra o pasado mes de xullo. Do mesmo xeito que coa ironía, este construíu o hotel Ritz-Carlton, convertido en prisión dos ricos, que precisamente uns días antes fora o emprazamento do cume económico mundial coñecida como “Davos do deserto”. Pero, ademais, a Harí... Trátase do primeiro ministro do Líbano, que renunciou ao seu escano.

Hariri, que foi visto a véspera tranquilo e riseira por todo o mundo, apareceu da noite para a mañá en Riad para presentar a súa dimisión como primeiro ministro do Líbano. O presidente cristián, Michel Aoun, non lle aceptou. O líder de Hizbullah, a principal forza político-militar do Líbano, Hassan Nasrallah, denunciou que Hariri está secuestrado en Riad e reclama a súa posta en liberdade. Nunha entrevista concedida á cadea curta autorizada polas autoridades sauditas, Future TV dixo que el está en liberdade en Riad e que volverá pronto a Trípoli, pero que coa súa xogada quería alertar aos seus compatriotas: “Quixen provocar un shock positivo entre o pobo libanés para que se decate até que punto está en situación crítica”. Atopábase nunha situación tan crítica?

O enfrontamento entre Arabia Saudita e Irán, que cada vez está a cobrar forma de guerra, pillou a Líbano a medias, segundo resumiu Madawi Ao-Rashed, profesor na universidade LSE de Londres: “Última carta de Arabia Saudita en Líbano: Usar a Israel para golpear a Hizbullah”. Se o príncipe Salman situou sen disimulo entre os eixos da súa política exterior o que até hai pouco parecía un tabú para os árabes, que a colaboración con Israel, iso si, para facer fronte a Irán, pode estar tentada de dar unha malleira aos iranianos... no cu dos libaneses. E como non consegue dominar a loita das dúas potencias iemenís por medio dos seus escravos, Salman quizá compensase así a balanza.

II. Desde a Guerra Mundial, Líbano moveuse na esfera de influencia de Arabia Saudita. En Trípoli sempre foron sunnitas o primeiro ministro e a súa contorna, e ao mesmo tempo fixeron negocios en Arabia, confundíndose coas familias de alí. A cambio, as autoridades riadeñas enfrontáronse con esta alianza aos principais inimigos de Oriente Medio, o panárabe de esquerda Gamal Abdel Nasser, desde 1980, en Irán. Porque Irán, por medio de Hizbulá, soubera gañarse os cachorros que lle quedaron até entón. Se non fose pola resistencia de Irán e Hizbullah, Israel quedaría con todo o sur do Líbano a mercé dos seus territorios.

O Goberno do Líbano, na fórmula de fin da longa guerra civil, é compartido por representantes de tendencias políticas e relixiosas moi diversas, entre elas os cristiáns, os sunnitas sauditas e os xiítas iranianos. Ao parecer, o príncipe Salman tamén quere dar por terminado ese xogo e está disposto a calquera cousa para acabar coa influencia iraniana no Líbano. E tamén en unión con Israel.

Libano, que desde sempre ten unha localización xeopolítica moi complicada, volve entrar nun estado de emerxencia. Pódese atopar dun día para outro interrompendo todos os investimentos dos árabes no país, sen capital e obrigándolles a volver de Riad por centos de miles de libaneses. E os europeos estariamos ás portas da próxima onda de refuxiados.