156
No camiño até hoxe, o pobo catalán non mostrou moito. Coraxe e dignidade. Coraxe e intelixencia. Incesante. No entanto, sabiamos que tarde ou cedo se atoparían co cruel e violento muro do Estado. Era o momento das dúbidas. Capacidades para facer fronte á represión. Resistir ou polo menos resistir.
Pois ben, xa pasou o referendo do 1 de outubro. Pasou e déronnos unha nova lección. Non é tan fácil parar a unha multitude de cidadáns con total convicción. A pesar das dificultades, os votantes empezaron a encher as urnas. Despois, tras uns pasos atrás, tívose en conta o resultado e chegou o día tan esperado: O Parlamento proclamou a República catalá. A resposta do Estado tamén foi esperada: Baixo a escusa do 155, golpe de estado ás institucións catalás, cárcere e persecución.
A partir de aí criamos que estabamos a piques de ver o camiño de dous carrís: por unha banda, o das accións contra a represión; por outro, o dos pasos para a materialización material da república. O primeiro colleu forza. Ante un estado de excepción total, a cidadanía e os representantes políticos están inmersos nunha resposta antirrepresiva. Na rúa, as protestas masivas, e os representantes institucionais na denuncia política, nos intentos por internacionalizar o conflito e mostrar o autoritarismo do Estado español.
A pesar de que esta actitude é perfectamente entendible, para o triunfo da república é fundamental que os cidadáns, como até agora, creen que é posible. A convicción de que, custe o que custe, vano a conseguir grazas á forza do pobo. A iso contribuiría decididamente a idea de que se están construíndo estruturas de Estado. A pesar de que son cousas diminutas e simbólicas, mentalmente levan á cidadanía a outro escenario. A xente necesita un paso máis no proceso constituínte para manter atenta a chama. A pesar do duro e duro da situación, é importante non estragar a ilusión.
Unha vez máis, manter a unidade será fundamental. Non é o momento de caer nas urnas. E manter a unidade non significa en absoluto ir nunha lista única, senón responder a unha estratexia común de país
Outro tanto sucede con respecto ás eleccións de decembro. Ademais de ser unha convocatoria absolutamente antidemocrática e excepcional, está a impor un perigoso marco discursivo: Bloques contrarios e favorables ao 155. Isto restaura a situación á época anterior á proclamación da República catalá. Coma se o problema fose o 155 e non a falta de democracia en España. Iso pode causar unha sensación de desagrado que non conveña ao independentismo. Unha vez superado o 155, as vontades deben cumprirse a partir dos 156. Necesitarán unha nova narrativa. Si imaxináseme os bloques preferiría: os partidarios e os contrarios da república. E é que iso pon aos cidadáns na defensa dunha república que xa existe mentalmente, no camiño cara a adiante. Que as eleccións sirvan para dar unha nova garantía á República nas urnas.
Ademais, basta con acender a televisión para ver cales son os principais temores dos aparellos españois: a unidade dos independentistas e a legitimación democrática. As mensaxes para crear e representar unha brecha entre partidos e representantes independentistas están a estenderse unha e outra vez. Unha vez máis, manter a unidade será fundamental. Non é o momento de caer nas urnas. E manter a unidade non significa en absoluto ir nunha lista única, senón responder a unha estratexia común de país.Máis dun terá a tentación de renderse, pero o camiño percorrido non pasou en balde. Que estas últimas liñas sirvan para enviar un saco de forza para seguir adiante e manternos como até agora. A desesperación, ademais da súa, tería un efecto irreversible durante moito tempo na nosa.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
“Pasaron 18 anos desde que apareceron uns 400 grafitos na escavación, 16 anos desde que fose expulsado do campo de escavacións de Lurmen sen probas científicas e 4 anos desde que se celebrou o xuízo sen clarificar o tema, podemos dicir que seguimos investigando e os que... [+]
Neste mundo frenético e vertixinoso no que vivimos, os cambios sociais que se suceden aos poucos parécennos ás veces imperceptibles, irrelevantes ou insignificantes. Con todo, non é así, e temos que ser conscientes diso para actuar con prudencia. Exemplo diso é que nos... [+]
Os domingos de setembro é costume subir a Ernio, bailar en Zelatun e comer chourizo morro, ou algo así. O peor tempo non fai falta xente. Este ano, cando os meus amigos se marchaban máis temperán e eu atrasábame, subía só, atopándome coas cuadrillas que baixaban. A... [+]
No libro fronteirizo de The House on Mango Street, escrito por Sandra Cisneros, o can dun personaxe ten dous nomes: un en español e outro en inglés. É posible que a primeira vista poida resultar estraño, mesmo para un libro, pero se un pensa máis tranquilamente, advírtese... [+]
Era imposible adiviñar quen era ou quen era a lema que lía, pero quen era!
Anxo González Olvera foi coñecido en México fai 11 anos cando os bertsolaris convidáronnos a unhas xornadas coas súas improvisadores. Vivía nun alto do outeiro, alimentándose de paxaros, pombas,... [+]
Os utopianos do libro Utopía de Tomás Moro amaban lelo. A boa educación das letras leváralles a comezar na infancia e a proseguir a súa vida adulta sen que ninguén lles ordenase nada, lendo e aprendendo e lendo máis. Imaxinade o tempo dedicado a iso polo mero pracer de... [+]
Como na Idade Media dominaba Deus, na época moderna vivimos sometidos ao mercado e ás súas ríxidas leis. Os grandes soldos de alto nivel están determinados polo mercado, xa que os premios dos CEO de Iberdrola ou BBVA márcanos os mercados do seu sector, aínda que levan 300... [+]
Na podksemana A lanterna de diógenes atopei moitas ideas para seguir pensando na entrevista a Miguel Benasayag-eg. Entre elas, as reflexións que fai o ser humano sobre as nosas relacións coa tecnoloxía.No
diálogo compárase a influencia das diferentes tecnoloxías na... [+]
A terceira vez que recibía os mesmos datos que o estudante, non lembraba máis que esas frases tan usadas, nas que a nada esmagara a miña intelixencia: “Non somos nada”, “a vida non ten sentido”, “Deus, si é tan inocente como din, por que nos fai isto?”. Non... [+]
A responsabilidade é do Estado sionista de Israel, que, coa axuda dunha gran parte da poboación, soldados, colonos, etc., está a facer limpeza étnica e xenocidio contra os países e pobos de ao redor.
Os Estados occidentais tamén lles apoian, danlles armas e préstanlles... [+]
Iso díxome o ex alumno, que tardou moito en presentar unha denuncia que estaba nos xulgado meses e que, por recomendación do psicólogo, retirara a denuncia de violación. E eu permanecía calado, sen poder adiviñar que dicirlle ao mozo que aínda presentaba síntomas de... [+]
Non é un sinal de orgullo mirar ás persoas que están ante min coma se non fosen persoas? Si, claro que si. Pero como podemos esperar que os demais se entendan? Comprender, observar, mirar. Querer entender aos demais non require esta actitude orgullosa? Sabendo o que é ser... [+]
Din que pasou un ano. Nunca comprendín o arrogante costume que temos os occidentais: aínda que o conflito dure case un século, adaptamos as datas ao noso gusto, regalando a importancia que queiramos. Foi diferente a última época para os palestinos que están presos no seu... [+]