Dáballes medo que a presentación do disco fixésese un domingo, pero tocar en Le Bukowski era tocar en casa, e encheuse até os dentes con aqueles fans que querían escoitar o traballo dos meses. Os de Pelax están afeitos dar concertos potentes, e isto non foi para menos. Comezaron con Estampa e con Sua dela esaten dute; con forza e letras profundas, é dicir, coa esencia de Pelax. O seu adversario foi a terceira canción e puxo a bailar a toda a sala. Unha batería precisa e aloucada que parece estar baseada en ritmos rotos e samples, unha canción que sen dúbida se converterá en imprescindible para os directos.

Os catro músicos han pasado polo barro. Nos dous últimos anos cada un ofreceu máis dun centenar de directos cos seus proxectos e souberon reflectir esa experiencia no seu novo traballo. Segundo Andoni Olaetxea, a diferenza entre os dous primeiros discos é evidente: “Antes era un proxecto de solista de Unai e nós engadiámoslle a banda. Agora os Cowboys desapareceron e convertémonos/convertémosnos nun grupo; aínda que a base segue sendo a mesma, claro”.

O choque é moito máis escuro que Cowboys. Afástase en moitos momentos do Rock’n’Roll e do blues clásico, chegando a campos máis modernos pero sen perder a base. Todos están de acordo en que a guitarra de Olaetxea deu a todo o disco ese encanto especial. A madurez de todo o equipo é, con todo, evidente. É difícil ver á parella formada por Vázquez e Ozaeta nalgún outro lado, e é imposible facelo noutros lugares. A primeiro marca á forza todos os golpes, o segundo, golpea ao baixo nos directos.

Dentro do deseño realizado por Iñaki Rifaterra, Talka é un todo didáctico. “Cando trouxeches o título non me gustou nada –confesou Vázquez–, pero despois de darlle voltas á frase, paréceme que é incrible. Aprendín moito con todos os golpes que sufrimos neste proceso, e grazas a esta frase entendo mellor esta época”. A mesma canción de choque, Pelayo escribiu aos seus compañeiros “por todos os momentos difíciles que pasamos”.

Con todo, este disco ten similitudes con Cowboys. Habitus e Lotaile, por exemplo , son unha síntese dos motivos do disco; o pesado ritmo de Dena delata pódese comparar con Zeuok do disco anterior e o riff bailable de Traba co Turbio da obra anterior. Se se di que é Lume, pódese dicir que os Valores teñen a mesma natureza de himno. Os dous discos teñen o mesmo Intro e o mesmo Outro, dando conexión a ambos. “Somos a nosa maior influencia”, din entre risas.

En canto ás letras, Pelayo é un bluesman, non hai dúbida. “O blues ten as necesidades das feridas e téñoas dabondo”, di unha canción do primeiro disco e no segundo disco aparecen as feridas e os enfados por todas partes. Ozaeta tamén o ve claro, “nun tempo en Euskal Herria predominaron as mensaxes directas e explícitas, e até agora houbo unha tendencia a tentar desenvolver outro tipo de mensaxes. Pero a mala hostia non se pode machucar, e agora volvemos da rabia a cantar, a cantar as cousas malas que ocorren dentro e fóra”.

“Subir ao escenario é unha festa para nós. Eu sempre sorrío”, confesou Vázquez. Sobre o escenario de Bukowski viuse o carácter anárquico de Cowboys. Eneko Sierra e Jon Agiriano subían cando querían a axudar co saxo e a guitarra. “Cowboys era así: dúas batería, tres guitarras, un saxofón... cada un facía o que quería. Agora pódese dicir que queremos relaxarnos un pouco e ser máis fieis ás cancións”. Seguindo esa filosofía de comunidade de grupos, tamén participaron no disco Beñat Antxustegi, Joseba B. Os amigos Lenoir, Olatz Salvador, Lander Ganzo e Xabier Viscay pon o seu número.

Ao traballo só puxéronlle dous obxectivos: “dicir a verdade e defendela en directo: iso é Rock’n’Roll” di Pelayo. “Non queremos ser famosos, pero tampouco queremos caer no esquecemento. De feito, conseguir o recoñecemento é difícil en Euskal Herria, se non o fas en función de determinados intereses. Pero as cousas están a cambiar. Comezou a programar cada vez máis xente con outra filosofía. Con todo, non é sinxelo, porque non se pode ver a Euskal Herria como unha soa escena. Non é o mesmo o underground guipuscoano, alavés ou do País Vasco francés”.

Pelayo é un músico que crea himnos. Porque a música son dúas cousas: o sentimento e a comunidade, e as cancións cobran sentido cando aparecen xuntas –é unha ponte entre as dúas técnicas–. Os espectadores que se foron a Bukowski comparten algo máis que afección; unha forma de vivir, unha forma de entender o barrio e a cidade. Pelax canta a iso e de aí. E aí é onde nos reuniu e vainos a reunir unha vez máis. “As cancións serven para contar as cousas como non son”.