En medicamento chinés o diagnóstico da lingua está moi desenvolvido. Pero non se pode entender como un elemento illado. “A lingua dános información para diagnosticar, pero para obter toda a información hai que analizar máis cousas”, explica Egoitz Garro, espagirista que elabora medicamentos con macrobióticos e plantas. Xunto á lingua traballan aspectos como a cara, o oído, a iris, o pulso, os abdominais e o estado emocional, analizando o aspecto físico, psíquico, enerxético e espiritual. “Tentamos entender á persoa na súa totalidade, porque todo combínase en un”.

De feito, en todos os medicamentos tradicionais existe un diagnóstico da lingua, pero é certo que a imaxe que moitos temos na cabeza, á que aludimos na introdución, xa non é habitual, ou moi pouco. “Cando se abandonou o medicamento de Galeno de Pérgamo e desenvolveuse o medicamento que hoxe coñecemos, abandonouse. Antes, todos os médicos tiñan necesidade de mirar a lingua e os ollos. E agora, si tócanche, menos mal”, explicou Garro. “O sistema deu un cambio de paradigma. O medicamento racionalizouse enormemente e abandonouse totalmente a parte humana, o contacto físico e psíquico co cliente. Todo se deixou a mercé da maquinista; si quítanse os raios X, as resonancias, as ecografías e as analíticas, o médico non sabe diagnosticar, a menos que teña moita experiencia”. O medicamento chinés é unha paradigma moi diferente e subliña a importancia do coñecemento.

Como ideoloxía, o experto cóntanos que o mapa do corpo está escrito sobre a lingua, que a lingua reflicte todo o corpo. Cada sección corresponde a un órgano. Trabállase a área, lese cada factor e extráense conclusións: “Si unha persoa non ten cabra no estómago, por exemplo, normalmente significa que a mucosa está mal, que algo non está ben neste sistema dixestivo. Poriámonos/Poriámosnos mirando a unha gastritis”.

O diagnóstico da lingua realízase en función de tres características: cor, capa e forma. A cor conta si o corpo está suficientemente hidratado ou seco. Tamén si a circulación é boa e o sangue é rica, é dicir, si hai tendencia á anemia. Engadiu que, ademais da parte física, tamén recoñece a psíquica: “A punta da lingua corresponde ao corazón, tanto física como emocionalmente. Cando hai tensión emocional vólvese vermello”. Ademais, explicou que cando temos dor, a lingua pódese desprazar, pode tremer e ter tendencia a ir dun lado a outro. Doutra banda, a capa informa sobre a humidade, o frío e a calor. Tamén hai mucosidad ou exceso de graxa.Ademais do aspecto da lingua, o movemento tamén pode contar moitas cousas: “Cando unha persoa non ten enerxía, apenas sacará a lingua cando se lle pida que a faga, farao con pouca forza. A forma da lingua adoita ser esmagada”.

Podemos, por tanto, sacarnos a lingua diante do espello e aprender a analizala segundo a cor, a forma e a capa. O experto deunos algúns exemplos: “No outono é moi habitual atrapar un arrefriado ou un catarro. A lingua, por tanto, verémola sobre capas brancas. Si está a pasar por un estado emocional intenso, a punta da lingua ruborizarase. O que ten mala dixestión e a boca seca terá a lingua troceada, sen espumas e moi vermella. Isto significa falta de líquido no corpo. Pode reflectir a falta de linfa, auga ou sangue”. Garro subliñou que, aínda que a lingua achega moita información, é outro elemento, que hai que traballar á persoa no seu conxunto: “Eu, por exemplo, dou moita importancia aos latexados, porque o diagnóstico é máis preciso e fiable”.