Gustaríame escribir sobre as marabillosas cores do arce outonal, sobre o baleiro que deixou a compañeira morta, sobre a mirada diluída do neno que foi por primeira vez á escola. Sobre iso quero escribir. Pero non podo.

Non podo mirar para outro lado, ou gardar silencio ante o que está a suceder.

As portadas dos xornais e os títulos dos informativos dinme que é urxente escribir sobre outro tema. Ordenóuselles aos políticos como, cando, canto e con que frecuencia teñen que falar. Quérenme converter nun mero espectador ou lector con dereito a voto cada certo tempo. As retransmisións en directo en televisión contaminaron a política. A política de vídeo devorou o extenso discurso da praza.

Fast politics. A curto prazo. Prazos ameazados. Decisións actuais. Reaccións espontáneas.Erros directos. Os medios de comunicación saben moi ben que para atraer a nosa atención non hai nada como as narracións de sempre: desde o comezo até o final do clímax, os personaxes bos e malos, a acción, o suspense, a tensión.

Ruleta rusa. Dúas armas. Nun, a declaración unilateral de independencia. No outro, un cheque en branco co número 155. Dous homes mirábanse. A man en espera de que alguén se mova antes. Todo a prazos para alargar o espectáculo. Todo estaba en orde.

Fast thinking. Pensamento rápido. Leve. Opinión inmediata, interpretación, valoración. O paciente está a piques de morrer e xa se lle practicou a autopsia. Máis que unha posverdad, unha premonición. Mentres tanto, os expertos máis expertos falan e falan constantemente en televisión, radio… Análises políticas rigorosos, estudos de alto nivel na medida dun programa de televisión ou dun programa de radio. Como queira.

E cando tiña que escribir que a lóxica dos medios de comunicación ha enrarecido a política! Os políticos do Consello de Ministros dun Goberno decidiron liberar a comunicación que amo: garantirán “unha información veraz, obxectiva e equilibrada” nos medios audiovisuais públicos, así como “unha pluralidade política, social e cultural”. Caramba, xa era hora! Tanto nos públicos como nos privados…

Aquí e alá apareceron denuncias contra este tipo de intencións: xornalistas, reporteiros, consellos de informativos… Entón esperteime. Como é posible que os xornalistas se opoñan a unha información real, obxectiva e equilibrada? Tras estas fermosas palabras, ambos os políticos e comunicadores entenderon a escura ameaza que lles axexaba. O significado baixo a voz, a subserpiente das palabras, susurrante. Para que escribir, para que ler, para que falar, si damos por perdido o valor da palabra? Ao final volvín á idea inicial. Volvo mirar a Astigarraga. Xa non ten cor. Non sei si os incendios están calcinados ou os ventos xeados. Iso é o que deixou o forte vento deste outono.