Foi un tema de verán. Xunto ás rabietas veciñais, os mozos e mozas de Ernai –entre os que se atopan os intereses políticos– lanzaron unha campaña contra o modelo turístico e, ao galope, produciuse unha onda de artigos, entrevistas, declaracións: Ama o turismo maternal, fainos compañía aos nosos gobernantes.

Con todo, o turismo de masas, ao que nos referimos, desde o punto de vista dos expertos, non ten todo ao seu favor. Di que a curto prazo deixa grandes ganancias nas bolsas privadas. E a longo prazo, o diñeiro público resulta moi caro polos danos ecolóxicos e ecosociales que produce.

Aí é onde os vampiros avariciosos senten fortemente tentados pola absorción, dispostas a pasar por baixo de todas as normas e por encima de todos os respectos. A pesar de que haxa que deteriorar a convivencia construída entre a cidadanía. As nosas institucións, como demostraron a miúdo, non teñen capacidade para afrontalas e, pola morneza que teñen, non teñen moitas ganas.* *

* *

Na apaixonada campaña a favor do turismo, puidéronse ler diferentes bobadas. Harkaitz Milllan, director de Basquetour, escribiu o máis fermoso: Turistfobia é Xenofobia. A frase foi arrebatada ao concelleiro socialista Jaume Colboni (Barcelona) e tamén foi asumida polo portavoz do pp, Rafael Hernando. Por suposto, serve para descualificar aos que se queixan, sen tocar nin comentar a esencia do problema nin a responsabilidade dos políticos. Tamén subscribiría Donald Trump, o dono xenófobo de moitos negocios turísticos.

O turismo é como a gripe. Non se pode escapar, está no ambiente. Se non tes ningunha vacina e pillouche a gripe, xa sabes: descanso, paracetamol, cama, moito líquido… Se non, pódese facer moi grave. A gripe española, hai cen anos, matou a máis de 20 millóns de persoas en todo o mundo.

Isto é o que ocorreu no noso turismo: nin vacinas nin coidados paliativos. E cando os veciños, fartos da cabeza, comezaron a gritar, os altos dignatarios respondéronnos con solemnes mensaxes porque non comprenderon o que estamos a facer. Máis amodo aínda: Non temos non-ra ba-bon, non temos o teu-ris-mo fo-bia. Pero aos náufragos que queren facernos crer que somos náufragos témoslles a babofobia.* *

* *

A cuestión da independencia de Cataluña a algúns lles resulta moi grave. Máis grave ser unha República. O paraugas da monarquía é o encubridor de moitos trucos. Para min o pracer máis fermoso foi ver a cara de Felipe. Non podía disimular: “España é unha unidade de destino no universal”. Baboak, Go home!