Distinguen para a análise os medios de comunicación públicos e privados. No ámbito privado, na calor do proceso creáronse diversos medios dixitais ou se reforzaron os existentes con anterioridade. Aí citan aO Mon, naceu Dixital e Vilaweb, por exemplo . “Estes medios reciben subvencións públicas e están a xerar e creando noticias, moitas delas de carácter viroso, dando unha gran proxección ao relato do soberanismo”, explica Bou. Estes medios de comunicación están a gañar subscritores, segundo as súas propias palabras.

Alén da moeda había xornais en papel. Segundo Rodríguez, nos últimos seis anos pechouse preto da metade dos quioscos de Barcelona e, na actualidade, o papel non ten tanta influencia: “Os xornais están a converterse nun medio dixital e a venda de xornais caeu case un 70%”. Nas súas palabras, “a prensa escrita está a piques de morrer”, e si non se pecharon xornais como O Xornal ou O País, é porque algúns están a pór diñeiro para que isto non ocorra. Á Vangarda venlle un problema de negocio: o seu público está inmerso no proceso, mentres a dirección quere destruílo. De aí a necesidade de medir as palabras se non queren perder a miles de subscritores.

Os membros dA Direct, que presta máis atención aos movementos populares e ás protestas sociais, están contentos. As subscricións están en auxe e nesta situación política ven a posibilidade de atraer a novas persoas ao proxecto. Para celebrar o día do referendo, dezanove colectivos e medios de comunicación locais sumaron as súas forzas na liña iniciada anteriormente nas folgas xerais para crear a Agència UO (Axencia 1 de Outubro). Un total de 150 persoas traballaron ese día. A pesar do mellorable que ven, o potencial deste tipo de iniciativas está claro: as posibilidades de activar e formar a novas persoas no traballo son enormes. De face ao futuro, din que están reinventando o seu sitio, dada a dimensión que adquiriu a macro-política, e conscientes de que non poden competir en número de noticias con outros medios de comunicación, queren traballar para abrir brechas que poñan encima da mesa outros debates. “Agora a sociedade está moi receptiva e busca novas fontes e puntos de vista para entender o que está a suceder. É unha gran oportunidade para proxectos como o noso, hai centos de miles de persoas coa cabeza aberta”.

Os medios públicos no punto de mira

O liderado de TV3 e Catalunya Ràdio no ámbito dos informativos parécelles moi significativo a Rodríguez e a Bou: “A cultura dos informativos decide o marco mental do que está a pasar e do que non. Por iso, tarde ou cedo, irán a por TV3 e Catalunya Ràdio”. Tras a aplicación do artigo 155 e a suspensión da autonomía por cuestións de cadea de poder e estrutura política, tras a caída do conselleiro de Presidencia, lembran que debaixo están os líderes de TV3 e Catalunya Ràdio. “Irán buscalo todo”.

A opinión da cidadanía en xeral é que TV3 non está en perigo. “Non me poño moralmente por encima de ninguén, pero ás veces paréceme que hai un punto de inocencia. No entanto, teño que dicir que me sorprende moito ver a que punto están a chegar as mobilizacións, porque a xente estivo nos portais das escolas e saíu golpeada. De todos os xeitos, creo que non somos conscientes do tamaño que está a tomar todo. A nosa xeración nunca estivo nunha situación tan difícil, nin nos imaxinamos as cousas que van suceder, está a piques de suceder”, di Bou.

Á pregunta "onde vai isto?", Rodríguez contestoulle cunha crúa resposta: "Aquí os unionistas non van gañar as eleccións. Cataluña terá que ser tomada pola forza. O cansazo dun proceso de sete anos, con todo o ocorrido no último mes está tan duro como unha pedra o bloque formado por máis de dous millóns de persoas, e en aplicación do artigo 155 máis. Non poden ilegalizar a todos os partidos independentistas, para facelo, dá vostede con fundamento un golpe de estado. Con todo, son capaces de aplicar niveis traumáticos de represión”, asegura o xornalista de maior dificultade. Na súa opinión, si hai mortos, é posible que a clase media queira deixar a loita, pero tamén cree que pode pasar o contrario. “Eu non vexo claramente como van controlar o territorio. É posible que cheguen a controlar Barcelona con toda a forza, pero a toda Cataluña?”.