Para empezar, converteunos en testemuña dunha desas brechas históricas que quizá só se abren unha vez cada cincuenta anos; ese momento conmovedor que un territorio avanza e acelera ás veces no camiño de saír da dependencia non o temos que ver tan de cerca cunha bulta, e así Cataluña converteuse nun modelo próximo, das nosas inercias ou traizóns, nun camiño falso que nos fixo fuxir dos nosos proxectos perdidos.

Doutra banda, Cataluña demostrou que este sistema de estados imperialistas que organizaron o mundo por cordel é un sistema caduco, que é cuestión de tempo, que quizá nós non, pero que os nosos fillos si, verán o mundo das novas estruturas que aínda se pode adiviñar.

Logo sacounos da eternidade enésima, que non é pouco.

Non houbo día nas últimas tres semanas, nas que non sentín emoción ao espertar de face aos acontecementos do leste, unhas veces para ben, outras para mal.

Todas as mañás comentamos algúns detalles preguizosos ao beber o café, alimentámonos de deliciosas rivalidades de palabras cheas de discursos estéticos e voos líricos e replicas humoristas, de desastres que coñecemos desde hai moito tempo, e de expulsar ás vellas pantasmas das súas propios cilios… Fixéronnos sorrir e desconcertarnos por unha banda e por outro, con todos os intentos e as medidas de afogarse.

Sorprendeunos, por exemplo, o concepto ríxido de “España” surrealista e incomprensible para as persoas como eu, que une irracionalmente distintas frontes por encima de todas as diferenzas.

Aproveitounos, porque aumentamos o nivel de comprensión do catalán a diferenza do que fixemos até agora. Os papelorios vindos de Perpinya fixéronnos soñar. Escoitamos de bo grado a Carles Puigdemont, que tivo un gran nivel de francés. Á xente de Hegoalde deulles a oportunidade de saborear o deleite dos cencerros.

Os feitos convertéronnos nun \cat, #cat eta.cat nun platino na rede –evidentemente, non falo de gatos–, a nosa liña de tempo cimentou os temas, puxo en lume os servizos de notificación, engadiu decenas de fontes aos nosos agregadores de fluxo.

Por encima de todo, lembrounos a todos os pobos de Europa minoritarios, como os cataláns, que cando o ruído das botas crece, a hora de quitarse os chapines chegou, sen desesperarse.

Por iso, grazas a todo: teremos que contar aos nosos nenos e aos nosos machos!

Persoalmente –e menos si fose catalán–, non querería volver á “vida eterna” Desde que os cataláns deixaron de levar a vida eterna, porque eles e moitos de nós sentímonos máis vivos que nunca e, unha vez saboreado isto, reavivando a esperanza, o retorno á eternidade cheira. Aínda que é difícil cambiar, custaríanos moito máis volver ao anterior. n