Detívenme no semáforo vermello. Mirei cara á dereita e vin a un grupo de atletismo adestrando: antes, como corredor profesional, con lentes de sol, pantalóns curtos e camiseta permeable, rodeado de dúas ou tres chicos. Por detrás, a varios metros, dúas raparigas. Observei de arriba abaixo ás dúas mozas, sorrindo e a medio pé.

A miña primeira reflexión foi tratar de detectar o motivo dese comportamento, tendo en conta que era evidente que esas mozas non teñen menos capacidade física que os mozos do grupo, e a miña primeira conclusión é que esas mozas estaban a facer o que se espera delas ao interiorizar os estereotipos sociais.

Escoitamos unha e outra vez que o modelo mixto de educar en igualdade é axeitado, tamén no deporte. Neste sentido, Jon Torner acaba de publicar un artigo en ARGIA. Eu mesmo pronuncieime sobre os datos, defendendo a importancia de que, si non hai igualdade, os nenos e nenas participen por separado, e de que as mulleres realicen un proceso de empoderamiento corporal no deporte. Véxoo claramente nos deportes colectivos que practican a maioría dos nenos e nenas, e recoñezo a conveniencia da participación de ambos os sexos nas outras actividades deportivas sempre que se garanta a coeducación. No mesmo artigo, Itsaso Nabaskues achega outros exemplos de “lecer” que non son estes “deportes típicos” no deporte escolar e que os nenos e nenas practican xuntos, como o hockey sobre xeo ou o atletismo.

En definitiva, non é a mesma actividade a que é axeitada ou inadecuada, senón a maneira na que se realiza. É certo que os deportes máis valorados na sociedade foron tradicionalmente o ámbito dos homes e, en consecuencia, os homes foron os que máis oportunidades tiveron para adquirir coñecementos e destrezas neste campo. Isto influíu na interacción entre mozos e chicas, e tal e como se dicía no citado artigo, as nenas mostran menos protagonismo e menos actitudes de iniciativa. Pero o ámbito deportivo é un espello da sociedade e as diferenzas sociais reflíctense no ámbito deportivo, nalgúns casos, máis sutís noutros.

Por tanto, non podemos pensar que para promover a igualdade basta con cambiar a oferta; o problema é estrutural, e así hai que darlle a resposta. Estou convencido de que as integrantes dos equipos femininos que se están formando hoxe para correr, antes de vivir o proceso de empoderamiento, dar a mesma resposta que as dúas mozas que pasaron polo semáforo sobre a experiencia de adestrar con mozos.