Elena Asins Rodríguez (Madrid, 2 de marzo de 1940-Azpiroz, 14 de decembro de 2015) é unha artista a lembrar no espazo. O seu traballo parece tan fráxil, tan a piques de desaparecer, que parece que si ninguén llo coida perderase de inmediato. Non é así, por suposto, durará máis que vostede e eu.

En 2011 expón no Museo Raíña Sofía de España. Oihana Garro, que entón facía críticas de arte en Berria, escribiu: “Paréceme un misterio no mundo da arte como algúns artistas chegan á cima e outro non. Até agora, o traballo de Asins mantívose bastante oculto, aínda que realizou máis de 40 exposicións individuais, e era necesario que se mostrase. A súa obra mestura a tradición constructivista da vangarda do século XX, a teoría da información dos anos 60 e a arte por computador, para o que se remonta tamén á arte óptica e ao minimalismo. En definitiva, Asins é pioneira na arte que se realiza a través do computador e, ao mesmo tempo, un dos principais referentes da arte conceptual coa idea protagonista”.

Estudou na Escola de Belas Artes de París, traballou en Madrid, en Stuttgart, Nova York. En 1980, cando se marchou a Nova York, coñeceu a Noam Chomsky e, e cando lle ensinou o seu traballo, dixo: “Isto é un idioma!”.

Pioneira e referente, pero fóra do mundo da arte. Tomara a casa en Azpirotz, reformáraa e alí morrera. “A arte ou fai transcendencia ou non é arte. Por iso o meu traballo non ten nada que ver coas modas, e por iso vivo aquí, en Azpirotz, porque non quero esoutro aspecto”.

Esoutro aspecto: o remolino diario, o ruído do mundo, a bla bla bla bla bla bla bla bla.