Estes dispositivos darán paso ao futuro das sementes: o froito desenvolverase co fin de que algún animal poida comer e botalo noutro lugar durante os días, cheiros, padais, cores, etc. O vento que levará engadirá ás, ás, plumas ou paracaídas á semente. De feito, todo é semente. Todo o futuro de todo, que nunca será o mesmo. Plántaa nai que deu a semente non coñecerá a ninguén como ela, é a nova, e é esa semente a que crea posibilidades de que esta nova sexa mellor que a nai. Unha planta pode dar unha gran cantidade de sementes cada ano, e cada unha delas é o camiño cara a unha nova variedade de plantas.

The Botany of Desire: Ao redor da Plant’s-Eye View of the World (Random House, 2001), no seu precioso libro “A botánica do desexo: unha visión das plantas sobre o mundo”, Michael Pollan menciona ao manzano (Malus x domestica), e sobre el di: “Por encima de calquera outra característica, a versatilidade xenética do manzano —o seu lado salvaxe e inevitable— dálle a potestade de sentirse como en casa en Nova England, Nova Zelandia, Kazajistán ou California en lugares completamente diferentes. Sexa cal for o lugar onde vaia o manzano, os seus descendentes propoñen unha certa variedade do que é unha mazá –polo menos cinco por mazá, miles por cada árbore–, e polo menos un par delas están case obrigadas a ter as características necesarias para avanzar na domesticación da árbore froiteira”.

É dicir, que a semente, un cinco en cada mazá, miles en cada manzano, é a oportunidade de crear un novo tipo de mazá que, como é fácil de confundir, adquire a capacidade de adaptarse a terras moi diferentes.

E logo, cando se mete unha semente na boca, saiba que si se vai enteira pode ser unha planta nova; Phaseolus vulgaris, si rómpeselle unha dentada como unha faba, unha oportunidade perdida.