En resumo, a historia das txosnas de festas: “Asimilamos o que era un espazo alternativo e convertémonos/convertémosnos en xestores”. Ligado a asociacións e movementos sociais, as txosnas xurdiron no seu día para ser un espazo alternativo. Para financiar as actividades anuais dos grupos, para que a xente se reúna e sexa o centro de inspiración de diferentes ideas nas festas. Con todo, debido ao tempo, á falta de ilusión ou á perda da repetición do de sempre, insistiuse na necesidade de renovar o modelo de txosna na nosa contorna.

Hai case dez anos, nunha gran carpa dunha convocatoria do movemento xuvenil de Euskal Herria, falabamos con amigos labradores da Baixa Navarra da venda de bebidas de multinacionais. Non podían entender a presenza normalizada das marcas de bebidas opresoras no rango de reivindicación. A pregunta “Todo vale para gañar diñeiro para unha boa causa?” expúñasenos ante as típicas razóns económicas ou argumentos de bonificación de prezos desas empresas.

Desde aquí, nas festas deste ano, os mozos deron un paso máis no seu maior parte organizando unha oferta de comida e bebida sen multinacionais na txosna do gaztetxe. Os horticultores colaboramos tanto na subministración de verduras como no auzolan para elaborar bocadillos nocturnos.

A txosna reuniu a moita xente, de todas as idades e tipos, e conseguiu a adhesión coa ilusión de que estabamos a cambiar algo. Todas as tardes traballamos en auzolan, cociñando alimentos polas noites. Persoas diferentes, maiores ou novas, nenos e adultos, amigos do gaztetxe, amigos dos agricultores, veciños da cultura, dos barrios ou da montaña. Ofrecemos algo bo, san e saboroso e tivo éxito.

Na época en que quen non sabe que facer na súa vida convértese en funcionario sen vocación, a iniciativa deu un valor social aos oficios básicos, reforzou a nosa autoestima e propuxo outras formas de vivir. Que é posible crear emprego no pobo se nos unimos produtores, pequenos comerciantes, traballadores e movementos cidadáns. Un novo alento para a txosna desde a práctica ligado ás reivindicacións de xustiza, que poida abrirse en colaboración, espertar conciencias e converter todo o espazo nunha alternativa popular.

Ao final, o que queremos é que na nosa comarca haxa futuro fóra das garras das grandes multinacionais, que se traslade o amor do noso pobo aos nenos, que se recupere o idioma onde se perdeu e que se ofreza a todos, coa esperanza de que o resto chegue.

Desde a distancia diría que hai algo diso na base do que espertou tanta ilusión en Cataluña. Por tanto, construamos o pobo desde pequeno pero actuando, das palabras aos feitos.