O proceso secesionista catalán tivo dous grandes obstáculos desde o principio. A primeira é a actitude antidemocrática mostrada polo Goberno español de dereitas. Estivo cego, mudo, xordo ante a adecuación nacional que esixía a maioría de Cataluña e, posteriormente, ante a reivindicación de exercer o dereito de autodeterminación.

O segundo obstáculo é unha cuestión de correlación interna entre as forzas políticas catalás. Fronte á actitude antidemocrática do Estado español, o secesionismo non tivo a maioría suficiente para pór en marcha un proceso de independencia unilateral. Como mencionamos, todos os procesos unilaterais de secesión lexitimados nos votos contaron co apoio de polo menos dous terzos no Parlamento ou no referendo.

Os independentistas utilizaron desde o principio o proceso de Eslovenia, xunto con Estonia, como modelo para Cataluña. Desde Eslovenia pódense aprender moitas cousas. Con todo, si hoxe Eslovenia é independente é grazas á antiga Iugoslavia, que a liberou de Italia e Austria. Os eslovenos eran recoñecidos como nacións na antiga Iugoslavia, a súa lingua era dona e señor da súa república socialista, e aínda por riba, participaban nos órganos de goberno da federación cando se tomaban medidas contra a secesión.

Quizá o lector non o saberá, pero Perico era medio esloveno e medio croata. Iugoslavia non era unha estrutura imposta en Eslovenia, ao contrario, Iugoslavia foi un instrumento de liberación nacional dos eslovenos. Sempre estiveron en contra da secesión até o último minuto, pero cando chegou a crise económica a Iugoslavia, Milan Kučan, como explicou o primeiro presidente de Eslovenia independente, viu a solución na Unión Europea. No pequeno país balcánico estaban preparados para entrar con Iugoslavia na Comunidade Económica Europea, pero se a federación non fose aceptada, estaban dispostos a abrirse só o camiño. Bruxelas non aceptou a Iugoslavia como membro e, por tanto, en Eslovenia o independentismo pasou de case nada en dous ou tres anos a ser masivo.

O referendo foi convocado por todos os partidos parlamentarios do país, cunha participación masiva, do 88,5% do censo electoral a favor da independencia, é dicir, do 94,8% dos inscritos no referendo. Un apoio case inaprazable; non é o caso de Cataluña. Ademais, dado que en Eslovenia había unha ampla maioría a favor da independencia, controláronse as participacións mínimas esixidas pola lei e fixáronse os obxectivos de lograr maiorías máis amplas, non é o caso de Cataluña.

Pero ante os bloqueos internos e externos, cal é o camiño que queda para levar a cabo a vontade do pobo? Desobediencia. Non hai máis. O 1 de outubro Cataluña non vai ser un referendo de secesión que satisfaga as garantías democráticas, é certo que o lehendakari, Iñigo Urkullu, dixo que non se pode esperar o nacemento dun novo estado. Pero a culpa non é do Goberno e do Parlamento de Cataluña, senón do Goberno e do Parlamento de España. Por iso, só hai unha solución para desbloquear a situación: desobedecer para negociar un referendo acordado co Estado español.

España ten que sentir medo, ten que recibir unha onda de votos fronte á súa liberdade de expresión e as súas posturas antidemocráticas para que sinta medo nas súas entrañas a negociar un verdadeiro referendo. Si es catalán, é lexítimo estar en contra da independencia, pero se estás a favor do dereito a decidir, debes saber que para conseguilo, o camiño máis efectivo é votar pola independencia. Só entón, cando as urnas están cheas de votos a favor do si, España negociará ou forzará a negociar un referendo que vele por todas as garantías democráticas.