O soño, tan desexado mes a mes, parecía haberse feito realidade. Con todo, por casualidade, volve ao momento de partida; a ilusión polo que podería ser foise pola coxa. Nun segundo quitouse a máscara que levaba a realidade.

Conservara a boa noticia en segredo por medo, aínda que non quería máis que compartir coa súa familia a tolemia que sentía a través das súas entrañas. Hoxe, con todo, cando a dor ocupou o lugar da esperanza, deuse conta de que non dicir que estaba embarazada non aliviou a dor do aborto natural. E así, mentres se lavan as manchas de sangue, atópase co seu reflexo no espello: non quere crer o sucedido e non pode aceptalo.

Repentinamente ocorréuselle unha foto súa en Instagram a véspera, na súa cima preferida, contemplando a posta de sol. Titulouna “Vida en vida”. Preguntou a esa muller, chea de felicidade, si agora a vida ten que vivir todos os días, por forza. Pero na compañía de azulexos fríos do retrete non atopou resposta.

Quere chorar nos brazos do seu pai, sentir a calor dos seus amigos á volta dun café. Quere preguntarlle á súa nai se non houbera máis nada que a filla maior, pero coma se non tivese dereito a sufrir, tentou convencerse de que é mellor abandonar a mala noticia nas sombras. Pero non sabe con quen afogar a rabia, a quen atribuír unha culpabilidade demasiado pesada, como vencer a inseguridade, onde ocultar a vergoña.

Preguntouse en que lugar atópanse os demais que viven a parte agre da estatística e por que son os que se ofenden polo desexo de ser pais invisibles. Dáse conta de que o tabú fai aínda máis cruel a pena, pero non lle resulta fácil rebelarse contra a censura que fortaleceu case involuntariamente até a noite de onte.

Parece que non ten máis remedio que enterrar a tristeza que necesita para liberarse, pero non pode esquecer o ocorrido. Non quere esquecelo. En Instagram quere pór que vivir a vida a miúdo desbaste. Con todo, non quere unha mirada compasiva a cambio, non quere ouvir frases baratas. O único que necesita é recoñecer que non hai tirita máxica que cure o aborto.

Por fin, o ruído da fechadura devolveulle o alento. Miroulle aos ollos e balbuceó que o pequeno que esperaban con tanto agarimo non chegaría nunca. Abrazáronse e caeron unha bágoa sobre os ombreiros da outra. O baleiro pareceulles demasiado grande, pero tiveron que gritar en silencio. Os contos que non teñen final feliz non se contan.