Son un troll nunha rede social para expresar opinións moi diferentes á posición política que mostro ante o público. Regalei e vendido un libro que me ofreceu un amigo próximo nunha libraría de segunda man, arrincando a páxina na que se lía a oferta. Nunca lle contei a un bo amigo que tivera sexo co seu prometido, cando os dous estaban en casa. Uso o WiFi do veciño. Teño a foto dun político importante de Navarra cun Streaper, que non ensinei a ninguén, á espera do momento oportuno para aprazalo. Utilizo o sistema para poder ler as mensaxes de móbil do meu noivo desde o meu computador.

* * * *

Quizá sexa a relación conflitiva coa verdade a que mellor poida describir a sociedade actual. De feito, calquera cambio social supón un cambio de paradigma da verdade. Do modelo da única verdade até o século XIX á pluralidade de rostros da verdade, porque cada un ten a súa verdade á sorpresa, por dicilo dalgunha maneira, á liberalización da verdade ou, si prefírese, á privatización. Pero hai indicios de que empezamos a dar un paso máis aló. Na medida en que estamos inmersos no suceso, resúltanos difícil saber que vai achegar o novo rostro da verdade (a post-verdade, a literatura do eu co arquetismo da autenticidade).

* * * *

Un paradoxo que se deu na literatura dos últimos tempos, na miña opinión, é a autoficación. A falta de espazo na verdade na relación que a ficción construíra coa realidade permitía aos escritores ter máis espazo para ser veraces, para facer aflorar demos internos que na relación que agora establece a autoficción. Mesmo cando un descríbese a si mesmo de maneira descoidada, o lector pode pensar que hai un embelecemento maldito, sospeitoso como un exceso de xustificación. Na miña opinión, a verdade da autofección é que a sorpresa lle vai en contra.

* * * *

Na anterior ocorréuseme que podería ser o camiño cuántico para establecer unha nova relación entre a ficción e a verdade. Ocorréuseme facer o experimento. Escribiría dúas listas: na primeira, cousas vergoñosas e fértiles/fértiis que non confesei a ninguén, verdades crúas, sen adornar. Noutra lista debullaría os pecados que non son meus (aínda que poderían selos), atribuíbles a un personaxe, de modo que si os fixo confesaría cousas igualmente vergoñosas que non confesaría. Facede as dúas listas unha á beira da outra, asegurándoche ao lector (neste caso, a ti) de que realicei todas e cada unha das accións dunha delas e ningunha da outra. Só que é certo.

Isto, si o experimento sae ben, garante unha escritura portadora de verdade, pero sen negar o campo á ficción. O lector non saberá máis de min, non poderá xulgarme con exactitude, nin cuestionar o meu testemuño, nin comprometerme coa verdade. A unha verdade como a de Schrödinger.

* * * *

A mañá da morte da miña nai contactei cunha enfermeira do mesmo hospital a través de Grindra. Non me gusta Proust, polo menos tanto como eu. Comecei a aprender euskera pensando que ía ser útil para ser policía nacional. Hei plagiado o núcleo deste artigo dun blog que creo que o lector medio desta revista non lerá (noutro idioma). Cando me ofrecen a droga fago coma se fose entrar, pero sopro co xesto de asustarme. Creo que son o mellor escritor vasco que fala euskera.