Os Drag King queren romper basicamente coas normas de xénero. Baséanse na teoría queer e na performance como mango. Bilgune Feminista organizou o pasado mes de maio os Encontros Feministas de Mulleres* Abertzales. Alí, o colectivo Medeak impartiu o taller Drag King, dirixido por Kattalin Miner e Josebe Iturrioz. Apenas deu tempo a traballar no aspecto práctico, xa que priorizaron situalo nuns contextos e valores. “Segundo a sociedade, que é o que me fai muller? Moi canalla. Que home? Pene. Iso e todas as etiquetas que se crearon dentro del son en breve a construción de xénero”, comezou Iturrioz.

A educación que recibimos afíxonos a adoptar actitudes diferentes por parte das persoas con discapacidade. As mulleres femininas e os homes masculinos son no social e no cultural corpos “normais”. O feminismo reivindica que iso é algo construído, porque está no marco dunhas relacións de poder. “Cando tapamos os seos e pomos o pene, a xente pode dicir que iso é unha construción falsa, que é plástico. Pero a feminidade tamén é algo construído, artificial”, di Miner. “A Europa non lle interesa que haxa mulleres libres”, continuou Iturrioz, “por iso mataron as bruxas, porque eran mulleres que o capitalismo non quería. Máis tarde crearon os tipos de mulleres que lles interesan: submisas, miedosas, alegres...”.

Os Drag King son respostas a un problema que se reflicten a través dos corpos. O informe destaca a influencia que tivo nas décadas dos 60 e 70 da década dos 70. Foi un movemento artístico e político.

Cada drag King reflicte unha visión diferente do masculino. No taller explicouse que se trata dunha parodia “incontrolable” e que por iso foron criticadas moitas veces: “Salgue toda a merda que tes dentro. Normal. Levamos moitos anos aguantando rebeldes e todo isto é reflexo de iso”, dixo Iturrioz. Miner engadiu que cando as mulleres eliximos a masculinidad, facemos que isto senta incómodo.

Tamén din que a masculinidad é poder e que, en definitiva, tamén o materializamos. “Pero cando xorden as mulleres masculinas non se produce unha masculinidad poderosa. Non son corpos privilexiados, senón con conciencia”.

Como encarnalo?

Por unha banda, hai que facer algúns cambios na pel: cortar e afeitarse o pelo triturado, tapar os peitos de véndaa, facer o condón e o algodón para facer o pene, vestir roupa especial... “Ao porse o traxe masculino, a actitude das mulleres cambia radicalmente e iso é moi enriquecedor”, di Iturrioz. O segundo elemento fundamental é precisamente o cambio de actitude: marcha, palabras, mirada... “As mozas non sabemos masculinizar o corpo, roubáronnos todos os códigos. Non sabemos dar a man, porque aínda que o tentamos sempre recibimos dous bicos”, destacou Miner.

Os Drag Queen, normalmente, de forma individual e tal e como aparecen no escenario, son máis enriquecedores no grupo, xa que aumenta a masculinidad.

Con todo iso, pretenden romper as normas de xénero e xerar emoción: "Será un impacto dun dez minutos e xerará críticas. Pero xa xurdiu un debate ou un cambio de chip na contorna”, coméntanos Iturrioz. “Podemos ver catro cabróns, pero detrás hai catro persoas. Catro feministas dando madeira á construción de xénero e ao que nos fixo dano”.